Piñata

De spieren van een halfjarige ontwikkelen zich niet door oeverloos rennen. Push-ups blijven ook nog beperkt tot die paar keer per dag dat ze op haar ellebogen steunt en de wereld op z’n kop staat. Geen sportschooltype dus, meer de uitstraling van een bargast die op het punt staat om nog een rondje te geven. Kijk eens naar het vogeltje, schat, nog even en je kunt zelf omrollen. Is het niet prachtig onschuldig? Ze leert met de dag.

Onvermoede krachten openbaren zich in de grijpreflex. Als je haar bijvoorbeeld optilt uit het ledikant. Ze kraait van geluk over deze nieuwe ochtend en slaat zich met een hand onwrikbaar vast in je wang. Kan dat? Ja, dat blijkt dus te kunnen, als je wangen minder bol zijn dan de hare. Evolutiestappen geleden hadden ouders nog integrale lichaamsbeharing en dan is het reuze handig om je daaraan vast te kunnen klemmen. Per ongeluk is dit gen niet weggeoptimaliseerd en daar hangt ze dan. Aan m’n wang, hals, chicken wings, eh onderkant van m’n spierballen, whatever.

Haar armspieren blijken navenant krachtig. Eenmaal een rammelaar in handen put ze er de laatste weken veel genoegen uit deze ferm en ritmisch tegen de zijkanten van haar bebouwde omgeving te meppen. Een speen is leuk voor even, maar nog veel leuker is het om ‘m te lanceren naar de andere zijde van de kamer en dan beheerst te wachten tot iemand deze komt apporteren. Als dat langer dan een minuutje duurt, bijvoorbeeld ’s nachts, dan volgt eerst een pruttelende gentle reminder, waarna het escalatiescenario wordt opgeschaald.

Ook oudere kinderen hebben soms meer energie dan verwacht. Op het feestje van haar oudste zus hangen we een piñata op; een met snoepjes gevulde vogel van papier-maché die de geblinddoekte gasten met een plastic stok mogen stukslaan zodat de inhoud op de grond stort en het graaien kan beginnen. Deze eeuwenoude traditie is via Amerikaanse series teruggewaaid naar het moedercontinent. 

De eigenwijze flamingo blijkt aanmerkelijk steviger dan gedacht. Nadat iedereen vruchteloos een poging heeft gewaagd en een ronde zonder blinddoek ook niets oplevert, moeten we onze toevlucht nemen tot een houten knuppel om het dier te bewegen iets van z'n innerlijke motieven los te laten. Het is verbijsterend om te zien hoe zoete vierdegroepers zich instantaan ontpoppen tot genadeloze doelgerichte vogelmeppers als er snoep in het spel is. En tip: stop geen koekjes in een piñata, tenzij je dol bent op kruimelgruis.

De jongste ligt erbij en kijkt ernaar. Aha, zo gaat dat dus. Thuis in haar wipstoeltje bestudeert ze het vogeltje dat daar ter verstrooiing is opgehangen. Grijnst. En haalt uit. Weer wat geleerd.