Lopen in het donker is een bijzondere sensatie; vooral in de zomer. 's Winters heb ik, als gevolg van mijn onvermogen om midden op de dag te trainen, na werktijd alleen kou en duisternis beschikbaar. Maar de drukte van het verkeer zorgt nog voor genoeg licht om te navigeren. Voor een echte nachtloop is niet alleen de afwezigheid van licht, maar ook van andere mensen essentieel.
Deze week is het licht tot laat, maar ik ben later. De dag is gedaan, alle klusjes zijn afgetikt. Alle klusjes? Nee, er staat nog een trainingsrondje open. M’n app mokt dat ie naar buiten wil. Hallo, het is al tegen tienen; morgen dan. Nee, niet morgen, nu. Nu! Nou, vooruit dan maar. Schoenen aan, reflecterend shirt aan, lampje aan en gaan.
Het eten valt nog zwaar; een kaassoufflé conform distributieplan, en nog een bijna compleet lustikniet-exemplaar. In mijn maag tikken ze tegen de wand. Mogen we naar buiten? Nee, hou je in.
Terwijl ik de stad uit loop verdwijnt het licht over de horizon. Langs de regionale weg wordt het rustig, maar pas als ik afsla naar de polder ben ik alleen. Het geruis van de autobanden wordt vervangen door dat van de bomen. Lantaarnpalen ontbreken, het wolkendek blokkeert alle buitenaardse lichtbronnen maar spiegelt net voldoende licht van daaronder om te weten waar de weg is. De koelte neemt toe, af en toe stroomt een golf warme asfaltlucht langs me heen.
Mijn voeten zijn onzichtbaar, ik neem de omgeving waar als een geblinddoekte zenmeester. Ik heb hier zo vaak overdag gelopen dat ik weet waar de bochten zijn en dat er geen gaten in de weg zitten. Ik vertrouw op m’n intuïtie, m’n hartslag is laag, het tempo ligt hoog. In het midden van de duisternis voel ik me verlicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten