Negeren is ook een vorm van realiteitsbeleving. Dit mentale medicijn houdt me meestal uitstekend op de rails. De dinsdagtraining ontspoort helaas. Hoesten scheurt m’n longweefsel in repen, de sterretjes die ik zie zijn gezien het overdagse tijdstip geen astronomische realiteit. Maar een prima tijd gelopen, trouwens, en het zal de komende dagen wel beter worden.
Dat wordt het niet. Bergafwaarts als een losgeslagen mijnkarretje daal ik af tot in de krochten van een onderaards inferno. Klieren zwellen, ogen bonken, slijm jeukt vanaf ergens achter m’n navel tot aan het touwtje op m’n hoofd. Spierpijn in m’n kiezen! Een marathon uitlopen op je tandvlees is geen ongewoon verschijnsel, maar dat je je in de training daar al op kunt voorbereiden was me tot nu tot onbekend.
Bij het continue hoesten groeit het dilemma hoe de krachten te verdelen over de al murw getrilde buikvliezen, longen en hoofdholten. De binnenzijde van m’n schedel is als klittenband losgetrokken. Explosies van dynamiet, brisantgranaten en lichtspoormunitie scheuren door het lichaam. M'n darmen willen door m'n oren naar buiten. Een kneiterpaars vuurwerk als finishing touch. Als je denkt dat je alles hebt gehad op de schaal van interne verwoesting hoeft een lichtshow voor mij ook niet meer zo nodig.
Kortom, het gaat z’n gangetje. Gelukkig geen last van zelfmedelijden, dat moest er nog eens bijkomen. Ik heb nog zowat twee weken tot de wedstrijd. Het zal de komende dagen wel beter worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten