Cilantro

Straks nog even naar de winkel. Alles is al in huis voor Vietnamese garnalen met gewokte groenten, maar de kruiden ontbreken nog. Vooral dat ene. Ik weet wat ik nodig heb, ik weet alleen even niet meer hoe het heet. Nou ja, even; ik kan al decennia niet meer op de naam komen.

Een licht roestende geheugenpan is nog daar toe, maar hier zit een structureel probleem. Telkens als ik het weer weet, denk ik: zo, kat in het bakkie, niet meer vergeten. Twee dagen later is het weer weg, weggegleden van dat teflon plekje in mijn interne woordenboek waar het thuis hoort. Niet een keer – elke keer, al zolang ik het ken. Geen kwestie van even geen aandacht geven en dat het dan wel weer te binnen schiet; ik moet het echt opzoeken. Waarom kan ik wel oeverloze klassieke gedichten en geheimzinnige formules opdreunen, maar niet de Nederlandse naam van dit ene woord onthouden?

Voor sommigen smaak het naar zeepsop. Heel apart. Een acquired taste zouden de Britten zeggen, die hiermee de smaaksensaties aanduiden die voor de oningewijden een dreun op de papillen en de geestelijke conditie vormen. In de Britse cuisine betreft dat het merendeel van het aanbod. Stilton, lauw bier, erwtenstamp, ontbijttafels als een oorlogsverklaring aan vegetariërs.

Ik kwam er pas mee in aanraking in Zuid-Amerika. Het zat overal in, dus het was een kwestie van acquiren of de hongerdood. Niet alle leden van het reisgezelschap lieten zich zo gemakkelijk naar de sopdis leiden. Ze schoten meteen de keuken in van elk restaurantje waar we kwamen. “¡Hola! No cilantro, por favor. Cilantro, si, si. ¿No, ok?” De meeste koks bakten weinig van het wanhopige gehaspel en voegden van de weeromstuit troosthartig nog een extra handvol vers gehakt zeepkruid toe aan de soep, aardappels en kip die al uren op smaak stonden te komen.

De Spaanse acquisitie heeft plaatsgevonden. Tegenwoordig is het een essentiële smaakmaker voor m’n oosterse en Zuidamerikaanse gerechten. Dus nu snel nog wat verse groenwaar acquireren. Selderie? Kardamon? Nee, nee, nee. En geen idee wat wel. Cilantro, ja, maar daar heb ik hier weinig aan.

Ik zie het wel in de winkel, als ze het tenminste hebben. Ik weiger het te googelen. Binnen de flinterdunne grenzen van mijn mannelijke waardigheid houd ik twee onzekerheden met moeite in bedwang: vragen naar waar ik moet zijn en kennis opzoeken die ik gewoon paraat moet hebben. Het kon deze keer wel eens een confronterend boodschapje worden.