Eetpatroon

Het nieuwe seizoen vraagt om voorjaarskleuren. Na vier maanden uitsluitend vloeistof in crèmenuances krijgt de kleine kosmonaut uitbreiding van het dagmenu. De chef is de keuken ingedoken met stronken broccoli en wortelbossen, en presenteert nu trots de lenteselectie van briljante groen- en oranjetinten. In handzame verpakking voor een dagelijkse proeve van bekwaamheid. Ontdaan van structuur voor het gevoelige palet. De eerste hapjes worden onderworpen aan de onderzoekende blik van het proefpanel.

Wat moet ik hiermee? Nou voorruit, leg maar op m’n tong. Daar mag het wel een paar minuten blijven liggen, maar dan schuif ik het echt weer naar buiten hoor. Alweer? Weet je zeker dat dit voor mij bedoeld is? Oei! Sorry, ik heb er wat van ingeslikt. Best een grappige sensatie. Nog eens een microhapje dan. Htsjoe!! Waar waren we gebleven. Hé, jullie hebben de kamer in bijpassende kleuren geschilderd terwijl ik even niet keek. Leuk concept. Ik moet hier vaker komen.

Het voedingspatroon kent z’n eigen ritme. In aanloop ontstaat een lichte onrust. Er is honger. Of tenminste trek. De aanblik van de fles en het omdoen van een slab zijn stresstriggers om luidkeels te uiten dat het wel wat sneller mag (komtienoukomtienou?). De overgang van deze staat van mindfulness naar een gevulde buik wordt gedirigeerd door een zacht roterend voetje. Als de laatste druppels uit de fles worden gezogen in het vacuüm dat door de twee maagdenburger bolle wangen is gecreëerd, ontsnapt nog even een golfje intens verdriet (neenietnoualleeg…). Loslaten is pijnlijk. Maar al snel krijgt de verzadiging de overhand en ontstaat de ontspanning.

Over de jaren verwatert dit primaire proces en raakt het bekneld in sociale conventies. We nemen bestek ter hand, bespreken hoe de wereld eruit moet zien en kijken om ons heen in plaats van bewust te genieten. 

Als we geen taal tot onze beschikking hadden zou een zakendiner er toch heel anders uitzien. Na aankomst in het restaurant worden de gasten al snel ongedurig. Het Hoofd Export zet als eerste een keel op en de anderen vallen in. Het personeel bindt haastig de slabben onder rood aangelopen hoofden en probeert onder aanvoering van de patroon zo efficiënt mogelijk de amuses (een prakje van zachtgegaarde groenten op een bedje van broodkorstjes) over de opengesperde monden te verdelen. Een moment van stilte. Even.

Ondertussen wordt de volgende gang uitgeserveerd, maar dat gaat de Business Development Manager niet snel genoeg en hij geeft ferm uiting aan zijn ongeduld. Het huilen gaat over in een hikkend krijsen, totdat hij over de schouder genomen wordt en er na aanhoudend kloppen een knallende boer door de ruimte schalt. Een speentje erin en hij kan terug aan de onderhandelingstafel. Naast hem heeft de ietwat overvoerde CIO net een plas lauwe soep uitgespuugd die rimpelend over het tafellaken trekt.

Wanneer het bouquet van de hemelse geuren wordt weggeblazen door reutelende geluiden en aardse luchten van onder het damast, mogen de disgenoten een voor een op de bartafel gebruik maken van hun verschoningsrecht. Met de spartelende benen hoog in de lucht, graaiend en kraaiend, is het nog een hele toer om de klittenbandjes op de juiste positie vast te zetten.

Tegen de tijd dat de vermoeidheid toe slaat en de eersten met hun hoofd voorover vallen in hun bord met vla, is het tijd om af te ronden. De gasten worden in hun ledikant getild, ze krijgen een zoen van de oppas van dienst en er wordt nog een dromerig verhaaltje gelezen. Dan gaat het licht uit.