Uitbraak

's Nachts klinkt het raspen van nagels over de spijlen aan weerszijden van het ledikant. Krps, krps, krps, krps. Gemurmel. In de slaapzak een mummie, armen gespreid als een verlosser, ogen gesloten als een godin der gerechtigheid. Van buiten iconisch, van binnen een bron vol borrelende beelden uit het collectief onderbewuste. 

...en hier ben ik dan. Ik heb al veel bereikt, ik ben gegroeid en ik leer elke dag bij. Maar ik moet verder; mezelf blijven ontwikkelen. M'n vaardigheden nemen toe, van boven naar onderen. Het begon met kijken, waarnemen, zien. Nu werken ook m'n handen mee. Schudden, strekken, voelen, grijpen. Ik heb vandaag zo'n tinkelding in m'n box opgetild en ermee gerammeld. Ik! Op een of andere schaal is dat een PR. De benen willen nog niet zo. Omhoog tillen, naar beneden laten bonken jawel, maar waar ze verder voor dienen is nog niet duidelijk. Komt nog wel.

Ik ben nog jong en heb nog zoveel kansen. Ik mag me hier niet laten opsluiten, de wereld is groter, daar moet ik zijn. Tralies voel ik. Ik zit hier vast met als enige vergrijp dat ik klein ben. Ontsnappen!

Er zijn al een paar hordes genomen. Eerst die maandenlange opsluiting in een donkere, natte ruimte. Maar daar ben ik uitgekomen. Die uitbraak was behoorlijk fysiek, er is getrokken en geduwd, geschreeuwd, er is bloed gevloeid, maar het resultaat mag er zijn. Nu heb ik een verlicht regime. Opstaan, eten, luchten en oefenen. Zes keer per dag.

En ik ben net gepromoveerd van wieg naar ledikant. Gelukkig hoef ik niet met z'n tweeën op 1 matras, ook al neem ik nu nog maar de helft van de lengte in beslag. Ik voel kansen om ook hieruit te komen.

Er zijn nog zoveel barrières in het leven. Dorp, geloofsgemeenschap, vriendenclub. Veilig binnen. Muren die beschermen, erboven een glazen plafond. Die evenzo belemmeren om er buiten te kunnen. De macht van genen boven opvoeding, een leven lang jagen naar de roes over het geluk dat van binnen zit.

Ik heb een vijl nodig. Ik wil een vijl. Heelal, geef me een vijl. Ik wil het echt. Ik creëer mijn werkelijkheid.

En ja, daar komt ie! Nee, nee, nee - niet m'n nagels bijwerken, ik wil 'm onder het matras moffelen. De tralies doorslijpen. Het zaagsel opeten. Onschuldig kijken bij de inspecties. En dan een tunnel graven naar het gras van de buren. De bevrijding. Dan wordt het wat lastiger. Nog even wachten tot ik kan lopen, of tenminste kruipen? Erwtje kwam ook overal. Mijn held. Eerst even wat slapen...