Bezichtiging

“Een nieuw huis is geen halfje brood.” Nee, makelaar, en je hebt maar 1 koper nodig. Platitudes genoeg in huizenland, maar handel ho maar. Komen er al kijkers (“ze kunnen snel schakelen!”), willen ze toch liever een huis met een garage. Uitgeschakeld. Dat criterium kan je van tevoren toch vrij gemakkelijk checken; we verbergen geen auto’s in de meterkast. Geen lijken op zolder, geen schimmels in de gang. Er is helemaal niets mis met ons huis dan dat er geen kopers voor zijn. 

We kijken zelf ook rond. Als er dan geknokt gaat worden op ons tuinpad door opbiedende gegadigden, willen wij ook snel kunnen schakelen. De schaarse tijd in bed gaat dus deels op aan huizensites. Gelukkig zijn de meeste advertenties zo slaapverwekkend dat het licht snel uit mag. Het lyrische jargon van de professionele en privé-aanbieders drijft de krul uit je haar, de reeksen foto’s van struiken in de voortuin doen je terug verlangen naar een man onder het zwarte doek.

Er moet een appje te maken zijn waarmee je deze webpagina’s kan zien door een realiteitsfilter. Die de foto’s ontdoet van hun groothoekvisoog zodat je ziet hoe klein de kamers in het echt zijn. Die alvast twintig procent van de prijs afdoet. Die alle bijvoeglijke naamwoorden en hyperbolen uit de tekst knipt (niet op mijn blogs loslaten s.v.p.) en die eigenschappen in duidelijke taal benoemt door te analyseren wat ontbreekt. Geen vermelding van een kelder? Check, dan is er geen kelder. Is de keuken niet recent? Dan is ie oud! Is de woonkamer alleen gezellig? Dan is het een onafgewerkte, bladderende teringzooi. Wordt er een alinea lang over de geheel betegelde toiletruimte gezeverd? Dan is er dikke kans dat je de meest knusse uurtjes daar gaat doorbrengen. En dat de deurklink afbreekt als je er toch uit wilt nadat de rest naar werk en school verdwenen is.

Onze longlist wordt shorter. Mijn lontje ook. Weer een pand bezocht dat een bitter compromis blijkt tussen ligging en ruimte. Goede bereikbaarheid wel. De bus stopt voor de deur, alleen de uitlaatgassen niet. De buren links drijven een wietsalon. De buren rechts houden (niet van) honden. Het tuinhuisje op de foto blijkt een transformatorhuis. Kras.

De uitdaging van de week is een pand in een nieuwe wijk, met veel ruimte en een pompende beschrijving. Slechts een foto… van de tuin met een afgeleefd soort kippenhok erin. Tuinieren is in ieder geval niet een van de hobby’s van de eigenaar. Toch maar gaan kijken, er is vast een goede reden dat de interieurfoto’s er nog niet op staan.

"De eigenaar is erg op z'n privacy gesteld", vertelt de makelaar. Kijk, dat verklaart wat. Ze heeft nog een hoop meer te verklaren. Waarom de gevel al helemaal groen uitgeslagen is. Oh, verkeerde reinigingsmiddel gebruikt? Waarom er een gat in het keukenplafond gezaagd is. Aha, vanwege de lekkage. Waarom de vlisotrap niet goedschiks naar beneden wil komen. Het schilderwerk er uit ziet of die door een zesjarige met een blokkwast is aangebracht. Er diagonale scheuren zitten in het  stucwerk. De plinten krom als een hoepel staan. De materalen uit de knutselcatalogus van de euroknaller zijn gekozen. De inrichting uit de sfeervolle sjabloonmachine van het tuincentrum  komt. Het een bende is. Er is zoveel om doorheen te kijken dat het huis in al z’n naaktheid verdwijnt.

“Volgende week komt er een ploegje klusjesmannen alles aanpakken. Jullie zijn eigenlijk een maandje te vroeg; je zou het daarna eens moeten zien. “ Ze tikt bemoedigend op een scheurtje in de muur. Als reactie breekt een plak stuc uit en valt op de grond. Nee, we zijn precies op tijd gekomen. En op tijd gegaan.