Bijzinnen

Die bij de zuidelijke Nederlanders een onontkoombaar deel van het bestaan vertegenwoordigen, een paar drieste dagen in de late winter, gevuld met hoempapa, waterig bier en kleurensnippers. Wat in mijn normale bestaan nog geen guilty pleasure mag heten, eerder een liptuitende gruwel. Me laat terugdenken aan de tijd op school dat ik als tienjarige zo niet mee wilde in het gedwongen polonaiseklasje dat ik me als skislachtoffer helemaal inzwachtelde, onmachtig meer dan schuifelvoetend langs de kant te staan. Wat pas de laatste jaren wel eens uit groepsgevoel tot toenadering kwam, merkend dat het stramien juist vrijheid heeft om daarbinnen je eigen invulling te geven. 

En wat door zovelen in de buurten wordt meegeleefd dat ook wij dit jaar, zij het geheel bierloos en volledig bij zinnen, naar de optocht gaan kijken; 90 groepen met een ongekend verhaal, gebracht door solistische burgers met een kleine wrok jegens het lokale bestuur tot driedimensionaal roterende wagenspelen, boven de dakgoten uittorenend. Hoe gezellig drie uur in een vrolijke menigte van allerlei afkomst, stijl en kennelijk ongelaafde staat door te brengen is. Of op de markt met tientallen spelletjes voor de kleinsten, waar jong en oud in opperbeste stemming samendrommen.

Waar dit jaar ook een geïntrigeerde baby bij is. Aangetoeterd door de praalwagens, ingehaald door dansmarietjes, toegekust door de Prins, rondkijkend tot het zoemt. Bzzz.