De agenda van deze dag staat al bol van ontspanningsactiviteiten; een eigentijds trainmoment voor dit seizoen past alleen nog in de vroegte. Uit bed, in de kleren, koffie en koek erin, m’n pulserende rammenietverlichting aangeklit en er op uit. Het is koud en het is donker, ik ben helemaal alleen. Als ik de straat ben uitgelopen, kan ik overal heen. Eerst langs het centrum dan. Laat avondpubliek komt thuis, zet de fietsen tegen de gevel en zwalkt de huizen in.
Ik zet in een redelijk rechte lijn koers naar het eerstvolgende dorp. De voetpaden zijn ongestrooid en glad, ik beweeg me koninklijk over het midden van de verlaten weg door het duister. Daar slaat de kerkklok. Een meeslaande pendule achter een nabije gevel verraadt de slechte isolatiekwaliteit.
In het holst van de ochtend vervolg ik mijn zwarte odyssee door het niemandsland tussen twee plaatsjes. Geen lantaarnpalen, een minimaan houdt me uit de berm. Dan zie ik knipperde lampjes in de verte; een andere loper op dit uur? Het wordt een sprinter, aangekondigd door de lampjes van de spoorwegovergang.
Slome hanen kraaien als de ochtendschemer zich aandient. Het beeld klaart langzaam op als een zwart-wittv van vijftig jaar terug. Tegen negenen beginnen racefietsers het straatbeeld te vullen, op weg naar de kroeg voor hun streekrondje. Ze bekijken me wat vreemd aan wanneer ik bij vol daglicht als kitsche kerstboom de wijk binnenstuiter.
Mijn kop is leeg nu, m’n geest gevuld met rust. Mooi op tijd terug. Een boterham met pindakaas en dan met z’n allen naar het volgende onderdeel: zwemmen. Ook heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten