Je moet het toch niet willen om een halve marathon indoor te lopen; oeverloos saai en je loopt nog een week duizelend schuin. Maar een echte trailrun is dit ook niet, ondanks de zanderige ondergrond en grimmige duinen. Dus geen grote kans op een supertijd, maar wel de mogelijkheid. Altijd een mogelijkheid...
Ik heb goed getraind. Conditie en gewicht zijn op orde (naar mijn maatstaven). Ik weet de benodigde snelheid voor een PR - die is 7% rapper dan mijn vorige Egmond. Dus ik maak me geen illusies. Eerst maar eens de finish zien te bereiken anders dan er direct bij de start weer ruggelings doorheen te waaien.
Dan de realiteit. Kneiters koud op de boulevard, veters strikken vraagt teveel van de vingervlugheid, wachtend op de 30 minuten vertraagde start. Oerende wind op het strand, precies haaks op de looprichting. Nog niet eerder liep ik zo hoog op het strand enkeldik door een wit vlokkende schuimstorm, af en toe door dubbeldik zand om plukjes lopers in te halen. De toeschouwers zijn minder in tal dan de lopers. Bandjes zijn er ook amper. Geen hulp van buiten en blik omlaag, dit is een gevecht van man tegen natuur, meter voor meter.
De gevreesde duinovergang halverwege is nu een zegen, de meewind tilt iedereen op de schouders over de top. De andere parcoursdelen komt de wind overal en nergens vandaan. Als verrassing is de finish er al voordat ik 'm verwacht.
Het PR was al vanaf de 1e km uit zicht geblazen. Het enige snot voor de ogen dat ik daarna heb gezien, kwam niet door extra inspanning mijnerzijds, maar door de zijsnuiters voor me die niet snappen wat sterke wind vermag. Sneller dan vorig jaar was ik wel. Relatief gezien zelfs zeldzaam snel. Laat ik me daaraan maar warmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten