Pluk ze

Koning Karel II heeft zich in steen vereeuwigd door het plaatsje Charleroi. Praktisch idee, dat zouden meer mensen moeten doen. Een standbeeld is zo afgebroken, een stad staat steevast langer. Vreemde plaatsnamen genoeg die zouden profiteren van een frisse herbenoeming. We noemen al zoveel straten naar persoonlijkheden, waarom ook niet de steden?

Kom je uit Kadoelen, Majoppeveld, Hupsel of Westknollendam en beginnen mensen vreemd te kijken als je uitlegt waar je huis woont? Begin dan een petitie voor een naamswijziging en organiseer een correctief raadgevend referendum. Dan kan tegenwoordig in no time op internet. Eindelijk een positieve inslag, want conform de tijdgeest zijn petities voornamelijk ergens tegen. Tegen culturele kaalslag of trekzakspelers in de binnenstad, tegen foie gras of grazende ganzen, tegen meer of minder statiegeld op glaswerk. Wij 16 miljoen bondcoaches annex gezindten met ons veelvoud aan meninkjes. Als ik geen zin heb in de afwas begin ik een internetpetitie.

In dit geval is het wel heel effectief, want je betrekt inwoners veel beter bij de steeds belangrijkere gemeentepolitiek door op de persoon te spelen. Dus populariseer suffe dorpjes met iconische naamgevers. Sint-Willibrord is al zover, Anna Paulowna ook, van Hendrik Ido Ambacht en Roelofarendsveen ben ik nog niet zeker, laat staan van Grootegast en Nijeveense Bovenboer. De tijd is rijp om Roy Donders en Johan Cruijff op het geonominatieve voetstuk te zetten waar ze thuishoren. Als toekomstige stap kan een gekozen burgemeester haar of zijn gemeente optillen met de vernoeming naar zich zelve.

Een geweldig plan. Problemen voor aardse zaken als postbezorging en navigatie zijn niet te verwachten. Postbodes zijn al lang postcodegestuurd, auto’s hebben liever gps-coördinaten dan dubbelzinnige namen als Laren of Oosterhout.

Maar goed, Charleroi dus. In de buitengewesten van Wallonië, 60 kilometer van de stad waarnaar het vliegveld ter plaatse genoemd is: Brussels South Charleroi Airport. Hahaha. Dan is luchthaven Eindhoven zeker Brussels North East.

Al datgene viel me te binnen nadat ik een reisgezelschap aan de poorten van voornoemd vliegveld afleverde voor een weekeindje uit. De weg terug is lang genoeg voor een paar goed gefundeerde gedachten over een betere wereld. En om toe te geven aan de opwelling om eindelijk eens het Magritte museum te Brussel te bezoeken. Weer uitgebreid te lopen door de stad van vergulde paleizen en onverhulde armoedigheid. De dag te plukken met een wafel op de Grote Markt, waar de lucht door René Magritte zelf is ingekleurd.

Carpe diem. Snij het steeltje schuin af, zet ‘m in een vaasje en geniet ervan. Niks aan toevoegen. Morgen weer een dag.