Vandaag gaan we op reis. Wekenlang somberden de media met valse sympathie over groene pistes en subtropische temperaturen in het alpine gebied. Maar nu wij klaar zijn om erheen te gaan, is het weer er ook klaar voor. Het slaat om als een kano die door een bijziend nijlpaard wordt beklommen.
We zijn op alles voorbereid. De auto als mobiel kader voor de personen en koffers van diverse aard en grootte is de avond ervoor als een chinese legpuzzel afgevuld met de bagage. Dat scheelt 's ochtends vele kostbare en koude momenten.
En koud is het, als om kwart voor vier de wekker gaat. Een decimetertje sneeuw ligt al op de grond, zakken vol wit razend schuim worden nog horizontaal uitgeklopt. Als iedereen is bijgeschoven in de juiste positie ligt er binnen ook al een wit tapijtje. Gaan! We hobbelen als poolnomaden door het nachtelijke landschap. Er is geen onder of boven meer, alleen ijsklonten onder de ruitenwissers en een roterend sneeuwkanon van voren. Gelukkig geen geschaarde vrachtwagens op ons pad. We bereiken de luchthaven op tijd om in te checken.
De koudeval heeft ook de luchthaven in de greep. Pas een uur na beoogde vertrektijd mogen we in de bus die naar het vliegtuig gaat. Een symbolische actie, want voordat de deuren sluiten moeten we terug naar binnen. Een uur later een tweede poging, nu bereiken we onze zitplaatsen. Daar zitten we dan drie uur lang, totdat de marechaussee een ontevreden roker van boord haalt en de pendelbus de overige passagiers. Er is namelijk onvoldoende ontijsmiddel op voorraad ons de lucht in te helpen.
In de vertrekhal is het weer wachten. Op het weer. Tevergeefs. De luchtvaartmaatschappij boekt iedereen op de vlucht van de volgende dag en zendt ons heen. Met ruimbagage, inclusief een gebroken wiegframe en een gescheurde kofferschaal, nog geen airmile afgelegd.
Morgen gaan we op reis. We zijn op meer dan alles voorbereid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten