De afgelopen drie weken waren de repetities, om te zien of ik voldoende in vorm ben. Een bootcamp om deze naïeve loopaspirant af te knoedelen met vier keer weeks een training van zo’n 10 mijl, soms korter (niet vaak), soms langer. Terwijl de zwarte gemeente op zondag ter kerke schrijdt loop ik mijn eigen kleine helletocht. Rustig, snel, vaste tempi, korte en lange intervallen; telkens andere trainingen. Nooit kan ik erop vertrouwen dat ik weet hoe het zal gaan; de ene keer blijkt m’n lichaam nog te moe van een vorige afstand voor een rustig stukje, dan verbaas ik mezelf met een stevig volgehouden snelheid op lange afstand.
Geestelijk kruip ik door de modder, onder prikkeldraad en een spervuur van verwensingen door mijn ingebeelde sergeant. Fysiek hol ik door onweersbuien, stomende velden, duistere polderwegen en prachtig landschap. Vier keer per week zoekend naar een gat in de dag; ’s ochtenden vroeg in plaats van volslapen, na de wandeling voor de avondvierdaagse, tussen twee vergaderingen door of terwijl de familie aan de lunch zit.
De generale repetitie was vandaag. Een driloefening van 30 kilometers op stevig tempo, met volle bepakking van flesjes drank, en een enkele gel als noodrantsoen in de ransel. Bijna een halve marathon inlopen, 8 km versnellen en daarna weer uitlopen. Gisteren nog 12 km als aanloop mogen doen om het lichaam alvast wat uit te putten. En terugkijkend kan ik zeggen: een rapport met bijna allemaal voldoendes. Geen reden om nu te stoppen. Het valt best mee. Dat zijn overigens woorden die ik tijdens de training nooit in de mond neem. Ik grom en mopper totdat energiegebrek het laat uitsterven in een rommelend gemompel.
De komende drie weken worden rustiger. Taperen, oftewel het lichaam niet meer uitputten maar laten aansterken en vetmesten. De première is in zicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten