"Het is lente, ik voel het aan mijn instrumenten", placht m'n natuurkundeleraar ten gehore te brengen. Toen kon dat nog. En toen begon de lente nog in het voorjaar.
Nu de dag de nacht inhaalt, is het tijd voor de graadmeter: hoe loopt het? Dat het überhaupt loopt is al een bescheiden wonder. Hier kijk ik al meer dan een jaar naar uit. In 2021 geblesseerd geraakt als de oude bokser die denkt dat ie nog kan stralen in de ring, in 2022 door de opvolgende hernia een half jaar in de hoek gemept. Na alle adviezen gewogen te hebben van de neuroloog ("ga lekker fietsen"), fysiotherapeut ("hardlopen maakt je rug sterk") en familie ("kan je m'n band plakken?"), heb ik besloten om heel rustig weer op te bouwen, gezonder te eten en regelmatig krachtoefeningen te gaan doen. De halve marathon, mijn favoriete afstand. Te ver om te spurten, kort genoeg om helemaal kapot te gaan.
De biceps bollen een beetje, de buik wordt wat minder buikig en met een strak trainingsschema dwing ik mezelf om me niet te buiten te gaan aan de vervangende honger naar prestaties en kilometers. Hier is het moment, op de grens van duisternis en licht, om te ondervinden of ik nog een wedstrijd kan lopen.
Er zijn verschillende invalshoeken voor de te behalen eindtijd:
• De finish loopt niet weg, doe rustig aan en je ziet 'm vanzelf een keertje. Nope, niet mijn kopje thee.
• Onder de twee uur, prima voor de redelijke recreant. Hm, is een optie.
• Op 1 uur 47, onder m'n langjarig gemiddelde. Jaja, kom maar door…
• Op 1 uur 42, in mijn top 3. Nou, dat zou mooi zijn!
• Op 1 uur 38, mijn PR (5 jaar geleden, eigen meting;). Hahaha, dacht je dat, ouwe?
Dus ik trainde op de 1:38. Een schema heeft veel langzame loopjes; dat is geen probleem. De paar snelle intervallen deed ik met tegenzin en dichtgeperste ogen, rochelend en hijgend na elk stukje.
Mijn digitale coach vindt dat ik het kan. Ik weet dat ik de benodigde snelheid niet over 21 kilometer volhoud. Wie krijgt er gelijk? Wie kent mij nou eigenlijk het beste? AI staat nog in de kinderschoenen.
De halve Lentemarathon in Amstelveen is de halve lente zelve als ik het startvak binnenkom. Graadje of 9, miezerdreiging, windje. Na het startschot dein ik een kilometer met de flow mee op de golven adrenaline. Het tempo ligt te laag, maar inhalen is lastig en een hogere snelheid voelt zwaar. Tijdens de training hoefde ik dit tempo nooit langer dan een half uur vol te houden. Coach! Hoe zit dat?
Nu ik erover nadenk, ik ben vergeten weer te oefenen op het binnenslokken van gelletjes. En nog wat; ik heb zojuist mijn gelletjes in m'n sporttas laten zitten. Ze waren vorig jaar al over de datum, dus misschien maar goed. Dan maar focussen op karakter en de twee sportdrankposten.
Nu 8 kilometer door het Amsterdamse bos, met Schiphol op reukafstand. Dan weer woonomgeving, een kilometer langs de Grote Poel, een duizelingwekkend rondje sportpark en voor de rest hinkstapspringend over de bruisende A9, langs de feeërieke S109 en andere karakteristieke hoogtepunten van bouwdrift.
Veel vrolijke mensen langs de kant geven me energie. Ik houd voor ogen dat het lichaam slechts uitvoert wat de geest toestaat. En dat is doorrr!
Op tweederde maak ik de balans op. Ik loop goed, maar tegen m'n anaerobe grens. Dat PR gaat 'm niet meer worden, of ik moet nu een telefooncel vinden om m'n lycra balletpak aan te trekken. Amstelveen werkt aan voorbeeldige ruimtelijke ordening, maar telefooncellen blijken in het bestemmingsplan dus nog een schromelijke omissie. Plan B dan. Ik ga m'n gestel sparen en schakel terug naar blije draf. Dit is waarop ik zoveel geoefend heb. Routineus uitgeput, maar niet gebroken, bereik ik de finish.
Tijd? Precies gelijk aan mijn derde snelste officiële halve; in de top 3 dus. Vandaag als 305e in het klassement van 1300 deelnemers (en 14e in mijn leeftijdscategorie), ben ik dankbaar voor het resultaat en voor alle steun. Het glas is halfvol. Ik voel het. Tot de volgende!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten