Alles zit mee. Wolkeloze lucht, 10 graden, ideaal voor korte broek en lange afstand. De wekker is stipt, de trein ook en precies op tijd heb ik mijn startnummer te pakken, de tas ingeleverd en m'n startvak bereikt. Lee Towers stort op tien meter van me af vanuit zijn (eigen?) hoogwerkertje de klassieke looptopper over ons neer. De massa brult, het kanon knalt en de Zwaan ligt voor ons open. De Rotterdamse marathon, eerste herfsteditie. Wat een feest!
Alles zat tegen. Dit was de versie waar ik, tweeënhalf jaar geleden, nog een keertje m'n record wilde aanscherpen. Daar kwam iets mondiaals tussen. Dit was een dag waarop conditie uit m'n poriën moest spuiten, maar een voetblessure en een halve hernia aan m'n linker onderrug brachten me op de knijp- en worgingstafels van fysio en chiropractor. Dit was de uitdaging waar ik vijf kilo voor ben afgevallen, al twee maanden alcohol, chips en geraffineerde suikers voor heb laten staan. Dit was het moment waarop mijn rechterbeen z'n jaloezie op al die vertroeteling van linkerzijde vanaf de start omzette in bozige pijntjes.
Het komt allemaal bij elkaar in een mix van planning, discipline, tegenzin en inzicht. Rustig gestart, langzaam versnellen, elke kilometer een seconde minder. Nog nooit heb ik zo beheerst de eerste helft gelopen, nog niet eerder 35 kilometer gepasseerd zo zonder ademnood. Dan zijn de beenspieren leeg. Het uithoudingsvermogen kan makkelijk door, maar op m'n handen lopen was geen deel van het plan.
Dit is de wedstrijd waarin ik mag toegeven dat de race to the bottom wel een keer klaar is. Mijn skelet heeft kuren, de pezen craqueluren, mijn humeur wil een biertje en mijn omgeving heeft recht op meer aandacht. Lopen is leuk, maar vanaf nu geen PR-jacht meer op de marathon.
Ik zit er niet mee. Dit is een prachtige dag. Rotterdam is inderdaad #demooiste van alle marathons die ik ken. Biertje is afgevinkt, en ik zit aan m'n tweede toetje. Het herstel is begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten