Behapbare afvalrace

En het is nog niet voorbij. Afgelastingen van aankomende loopevenementen blijven binnendruppelen. De afgelopen weken werd de wederkomst van najaarswedstrijden als de Dam tot Damloop, CPC loop, Tilburg Ten Miles, Bredase Singelloop en Marathon Brabant alsnog afgeblazen. Allemaal rondes die ik vaak gelopen heb, maar waar ik toevallig nu niet voor ingeschreven stond. Ooit liep ik de Circuitrun op Zandvoort; dat zou dan nu waarschijnlijk geen probleem zijn geweest.

De twee marathons waar ik in oktober wel voor ingeschreven sta, gaan vooralsnog door. Ik houd m'n vingers dag en nacht gekruist, hoe onhandig ook bij eenvoudige taken als brood snijden of blogjes tikken. Hoop helpt.

Daarbij focus ik op een eigen initiatief, de Afvalrace. Geen "plogging" onder tijdsdruk, waarbij rennen en zwerfvuil oppikken het doel is, maar juist kilo's kwijtraken. Een extra kilogram van start naar finish hollen kost veel energie, tijd en frustratie. Het is niet voor niets dat de recordhouders op de lange afstand bij tegenwind niet vooruit maar achteruit vliegen. 

Gewicht maakt veel verschil; per kilo een paar minuten in totaal op de marathon. Dit betekent voor mij dat ik zelfs in gewichtsloze toestand nog steeds geen aanspraak op eremetaal zal kunnen maken, maar het verlaagt in ieder geval zowel mijn behapbare eindtijd als de belasting op mijn skelet.

Ondanks tientallen kilometers trainen per week, ben ik dit jaar toch aangekomen. Er is teveel aanbod, te vaak, te lekker. Als ik niet zou hardlopen, was ik een skippybal. Diëten helpt niet in mijn ervaring. Slecht voor je humeur en na afloop knalt het er dubbel en dwars weer aan. Matigen is lastig; alleen harde maatregelen helpen mij. Zo eet ik al een tijd helemaal geen snoep meer (tot blijdschap van de kids). Koekjes mocht ik dan weer wel van mezelf (tot verbijstering van allen die weer eens een lege trommel aantroffen). Zelfbedrog.

Als methode kies ik nu voor een maand periodiek vasten. De kern hiervan is het afschakelen van koolhydraatverbranding bij gebrek aan suikers, waardoor het lichaam zich wendt tot het peilloze vetreservoir. Het aantal eetmomenten per dag gaat van semi-continu naar twee: lunch en avondeten. Niks tussendoor dan suikerloze vloeistoffen. Schijnt ook nog gezond te zijn. Heel eenvoudig en overzichtelijk, dus veel aantrekkelijker dan grammen afwegen, calorieën tellen of zuurkoolsap drinken.

Dat werkt voor nu. Omdat mijn lichaam al gewend is om bij lange trainingsloopjes in vetverbranding te gaan, blijkt de overgang behoorlijk pijnloos. Geen echt hongergevoel, alleen een beetje discipline nodig als ik gedachteloos afdwaal richting voorraadkast. En proberen om niet teveel naar binnen te proppen op de twee momenten dat het wel mag.

Na de eerste week ben ik al drie kilo kwijt. Dat tempo zal wel omlaag gaan. Ik knijp eens in mijn zwembandjes. Nog heel veel pakjes boter! Mijn doel om zes kilo lichter aan de start van Rotterdam te staan is onder handbereik. En dan nog een snelle eindtijd graag. Hoop helpt.