Natuurlijk valt het niet mee. De warmte, de afstand, de dorst, de pijn. De hardloopstrijd tegen voortschrijdende ouderdom en mentale achteruitgang. Hoe gek wil je zijn. Dus sta ik hier weer te genieten van Lee-joeneferwokaloon-Towers en de onafzienbare meute mafkezen. Te wachten op het kanon der grenadiers derde klasse. Kaboem! Recht zo die gaat.
Zoals gebruikelijk heb ik maanden getraind en zoals gebruikelijk wordt ik de laatste weken belaagd door ziektekiemen die mijn aangescherpte adonisstatuur verwarren met verlaagde weerstand tegen griepaanvallen. Ik vermoed een verwilderde variant van de vliegende vinkentering, gekruist met Q-koorts. Een akelig raspend hoestmonster knijpt groene sappen uit mijn longen, wurgt de zuurstof eruit en laat me geïmplodeerd achter. Zonder einde of mededogen. Dag na dag. Toppie voorbereiding.
Gelukkig komt bij Zelfmedelijden in mijn tekstverwerker een rood kringeltje te staan, anders zou mijn egocentrische compassie de prestatie aardig in de weg gaan staan. Niets van te merken, de eerste kilometers zijn voorbij voordat ik het in de gaten heb. Eerste Erasmusbrugpassage, zigzag om het KPN-gebouw en de brede allee zuidoostwaarts. Nu rustig op hoog tempo blijven bij lage hartslag. Het is allemaal heel simpel.
Even gebruikelijk als de voorgaande jaren, is dat de feestelijke stemming onder toeschouwers wordt aangezwengeld door het onvoorzien warme weer. De weken voor de wedstrijd wordt er steevast een ijzige winterbries bij dikbepakt wolkendek voorspeld. Handschoenen klaarleggen, thermodekens inslaan en drie lagen lang ondergoed. Naarmate de realiteitstoets dichterbij komt, schuift de verwachte temperatuur dag na dag omhoog, totdat zwemkleding de meest gepaste outfit voor deelname blijkt. De tien graden van tien dagen terug puilt inmiddels boven de twintig. Op de schaal van Kelvin niet indrukwekkend, qua loopcomfort het verschil tussen pieken en piepen.
De eerste helft is een kwestie van doorstampen. Niet te moe worden, niet denken aan hoe ver het nog is. De geest leegmaken en een worden met de stampende kudde om me heen. Het roffelen van de schoenen werkt hypnotiserend. Over de vlakte, op zoek naar de rivier.
Wekelijks de lange afstanden trainen met een loopgroep heeft er voor gezorgd dat ik eindelijk eens op constant tempo heb voorbereid. Al kletsend tikken de kilometers makkelijk weg. Nu eens zien of de ingeprente spieren snappen dat ze vandaag zwijgend, op hoger tempo en langere afstand ook gewoon vol kunnen houden. De grootste spierkracht zit tussen de oren. Ugh.
De Erasmusbrug komt weer in zicht, nu vanuit zuidelijk perspectief. Ruim de helft zit erop. Het tempo is prima, maar ik krijg onvoldoende zuurstof. Als ik dieper dan oppervlakkig adem haal, overvalt me een hoestbui, die ik alleen kan opvangen door met beide handen een dranghek vast te grijpen en met gestrekte benen tegenkracht te geven. Persweeën zijn er niks bij. Ik denk dat de kleine er bijna is. Toeschouwers snellen toe met kokend water en schone doeken.
Nog een paar kilometers, dan is de Maas weer overgestoken en wordt het tijd voor het rondje om de Kralingse Plas. Hoe lonkt daar de overzijde van de weg bij kilometerpunt 30; een paar meter zijwaarts komen de lopers bij 40 al terug.
De eerste drie maanden van dit jaar heb ik 636 gelogde kilometers buiten gerend, in 59 uur. Vorig jaar, met een heel ander programma, 648 km in eveneens 59 uur. Beide kwartalen 50.000 calorieën laten verdampen. Aardappel, aardappul. Identiek binnen de meetnauwkeurigheid. Het weer vandaag is best vergelijkbaar met vorig jaar. Ik weeg een paar kilo meer. In ben minder gebrand om een PR te halen. Dus? Ik verwacht een eindtijd die 5-15 minuten boven vorig jaar ligt. Allemaal goed bedacht, maar onhaalbaar. De hoestaanvallen nemen toe. Mijn hartslaggrafiek vertoont akelige overeenkomsten met een seismogram van een Gronings wingebied. Ik laat alle ambitie los.
In het park staat de familie op me te wachten. Fantastisch. Moment voor natte knuffels / luchtzoenen en even bijkomen. Dan weer verder. Het bosgebied ligt achter me. Mijn frisheid ook. De krampen nemen toe. Als ik nog een paar hoestaanvallen krijg, komt mijn tong zo laag te hangen dat ik het asfalt kan likken. Kubushuisjes in beeld, nog twee kilometer. Ondanks het ongelooflijke publiek, dat overal mijn naam roept (en alle varianten in diverse talen), wandel ik steeds meer.
De draai naar de Coolsingel. Knarsend transformeert het knokige lijf van aangeschoten antilope tot bevallende hinde. Geloven is zien. Langzaam sneller naar die finishlijn en erover. Een nieuw PR, maar wel aan de andere kant van de schaal. Mijn langzaamste.
De rest is ook als gebruikelijk. Hijgend over de hekken hangen, strompelen naar het sporttasafgiftepunt, uit de mondhoeken komt naast kwijl nog slechts een “dit nooit meer” gereuteld. Het was weer fantastisch. En weer even genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten