Slijmerig

Wat wij dan deden als het seizoen voor knikkeren, hoepelen en tollen nog niet was aangebroken? Papieren bootjes vouwen misschien, of parachuutjes maken van vijf vingers en een draad wol. Dat kan je dagen, weken volhouden. Tot de jojo weer langs komt, gevolgd door het hinkelen.

Nu is er slijm. Wijk zijwaarts, oude kudderiten der jeugd. Het sluimert al jaren, maar slijm is nu dus helemaal de trend van het moment. Voor wie niet dagelijks het schoolplein bewandelt; het betreft de aanduiding voor een flexibele klodder prut die je oeverloos knedend door je vingers kan laten glijden. En dan? Dan weer.

Volgens de oudste is dat goed tegen de stress. Toen ik tien was, wist ik niet wat stress was en kwam slijm voort uit slecht getrainde longen. Eenzelfde textuur, soms zelfs eenzelfde kleur.

Kneden is dus leuk en meditatief verslavend, maar oneindig veel leuker is het produceren van nieuw slijm. Er zijn heel veel mogelijke combinaties van grondstoffen om een werkbare substantie op te leveren; elke variant heeft z’n eigen kwaliteiten voor kneedbaarheid, houdbaarheid of geurstempel. Het is populair van hier tot Tokyo. Mijn zoekmachine geeft drie keer zoveel resultaten voor Slijm als voor Wereldvrede. Veelzeggend, lijkt me, ook al weet ik even niet wat.

Erg leerzaam en aanschouwelijk. Geheimzinnige ingrediënten worden gemengd en vormen amorfe kledders. Scheerschuimlucht penetreert het hele huis. Magisch hoe bij het uitkloppen zich grote gezwellen vormen, bellen groeien ter grootte van een skippybal, hoe de integrale kneedbare materie oneindig uitzwiert, onbevangen uitdijend, tot het ploft en de deeltjes niet alleen onlosmakelijk weer aan elkaar hechten, maar ook aan alles wat hoogpolig is of verkrijgbaar bij de betere herenmodezaak.

Ik tref bijzondere toevoegingen aan op ons elektronische boodschappenlijstje. Nagellak, wasmiddel, heel veel lijm van de actiestunter, maizena, bakpoeder, contactlenzenvloeistof (“als er maar borax in zit”). Vloeibare handzeep. Plakkaatverf. Glitters, natuurlijk. Met bloem, wat olie en water kan je trouwens al een mooie elementaire slijmmassa maken. Een uitstekende pizzabodem, als je de groene verf wegdenkt.

De hobby woekert voort. De middelste is al een jaartje YouTube aan het leegkijken om innovatieve recepten te vinden. Inmiddels nemen ook haar oudere en jongere zus het ambacht op en mengen zich gewetensvol in het productieproces, met teksten als “neehee, dat moet je zo doen” of “o, het zit nou toch op m’n jurk, dan moet ie in de was”.

In navolging van de bestudeerde vlogjes, leggen onze laboranten hun verrichtingen ook op de film vast voor ons thuisarchief. Ze maken videootjes met complete intro’s en afsluitingen om ons het creëren, doseren, masseren en uitwaaieren te demonstreren. Hallo hier ben ik weer en naast me zit mijn zus. Vandaag gaan we weer een nieuwe slijm maken. … Nou dit was ‘m, ik hoop dat ik veel duimpjes krijg. Doei!

Na afloop ziet de werkplaats eruit of de politie een XTC-lab is binnengevallen en een tegenstribbelende bende met harde hand heeft ingerekend. Er is plotseling geen zeep meer over om de handen te wassen. Lijmklussen zitten zonder voorraad. Wasmiddelflessen staan leeg. Ho, tijd voor afwisseling, meiden. Laten we maar gezellig samen pizzadeeg gaan maken, dan wil ik daarna graag m’n lenzen uitdoen.

Nou dit was ‘m. Doei!