Geen mooiere omgeving in Nederland dan de duinkust. De ruimte is groots, de lucht is het lichtst, het klotsen oneindig. Mijn plek voor inspirerend wandelen, fietsen, hardlopen of zelfs zwemmen. Wanneer ik zeewaarts ga, neem ik eerder nog mijn loopspullen dan een zwembroek mee. Vandaag helemaal, met een temperatuur net boven het vriespunt.
Een paar weken geleden was ik al even in Egmond, voor frisse lucht en warme chocolademelk. Vandaag is het drukker. Er is geen chocolademelk, wel een hoop frisse lucht. Begin januari kan het even makkelijk 10 graden boven als onder nul zijn, dus ik bibber zonder te klagen in het waterkoude startvak op de boulevard. Ik ben hier voor de elementen, met gepaste ontbering.
Parcours dat voor de helft uit strandzand bestaat, is niet goed voor je enkels en waardeloos voor een PR, dus ik mik alleen op aanscherping van mijn huidige zes Egmondrondjes. De snelste is van vijf jaar terug. Ben ik de afgelopen tijd fit genoeg geworden om een half decennium veroudering (dat kost 4 procent snelheid volgens de literatuur) te compenseren? We’ll see… Aangezien ik over drie maanden de Rotterdamse marathon in (persoonlijke) recordtijd wil bedwingen, is dit een belangrijke meting voor mijn conditie.
Knal, het strand op. Opkomend tij. Zelfs geen strookje hard zand, alleen een schuimende lijn tussen mul en nat. Nog niet eerder heb ik hier zo door een zandbak geworsteld. Plonzend, stuivend, grommend. Achter de duinen, op de terugweg, krijg ik het niet meer recht gebreid. De eindtijd ligt vijf minuten boven mijn Egmondse PR. Hé, dat is vier procent langzamer.
Egmond was weer een feest met een enorm legioen enthousiasmerende vrijwilligers, prachtige fotografische aspecten en logistieke verwarring. Deze keer leek het meer op de nieuwjaarsduik dan op een recordrondje, zonder de worst dan. De komende drie maanden kijken of Rotterdam haalbaar is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten