Net nu de woonbaarheid van onze bouwputje weer aan de positieve kant van de schaal begint te komen, gaan we een paar dagen naar het zuiden voor een lang geleden geplande miniwintersportvakantie. Het voordeel van een agendagestuurd leven, is dat er voldoende te doen blijft. Het nadeel kan zijn dat de temperaturen ter plaatse van het skioord gelijk blijken te zijn aan die op het moment van boeken. De eerste dappere bloemen en insecten steken de kopjes al op, vogels fluiten in de ochtendstond alsof de lente is aangebroken.
Door voldoende hoogte en een leger aan kanonnen is de sneeuwproductie aan de dorpskant toereikend voor gezellige baantjes en de skiklasjes van de kleineren. Maar als ik ’s middags met ze naar de hogere pistes ga om het geleerde op een mooie gladde helling te laten demonstreren, blijken deze helaas gesmolten als sneeuw voor de zon. We staan bovenaan een parcours vol steile afdalingen waar ikzelf al bij ga bibberen.
De zesjarige in het gezelschap aarzelt geen seconde. Haar voorliefde voor de klassieke pizza Margarita wordt slechts overtroffen door het in pizzapuntformatie van een skihelling scheuren. Binnen drie seconden verdwijnt ze linea recta achter de zichtlijn. Haar oudere zus haalt de schouders op over zoveel technisch onbegrip en volgt zeker zo snel, maar in schommelende bochtjes, de zwaartekracht. Ik heb geen keus dan er achteraan te gaan. Een paar honderd meter verder liggen ze in een hoop sneeuw, schaterlachend om elkanders bevalligheid. Tien meter van de zijkant alwaar de afgrond begint. De hartkloppingen mijnerzijds blijven nog een paar kilometer voordat we bij het dalstation zijn. Ze leren het wel. Nu ik nog.
Na een extreem turbulent halfjaar renovatieobsessie is het goed om een paar dagen niet aan bouwen te hoeven denken, sturen, controleren en corrigeren. Dat blaast het stof uit je hoofd. Het nieuwe jaar voert opwaarts. Ik hoop voor iedereen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten