De Verbouwing – Uit de overgang

Een kleine afstand van vakantiepark tot bouwhuis, een enorme sprong van huisje naar thuis. We zitten er. De dozen hoog opgetast, temperatuur en vochtigheid strijdend om een plekje aan de rand van de schaal, deuren nog niet in de hengsels. Maar geweldig, we zijn geland. 

Er zijn wel wat kleine dingetjes te doen. Schilderen. Vloeren leggen. Keuken kopen. Aanbouw zetten. Dat soort dingetjes. Perzische tapijten op de vloer boven geven de sfeer van een bedoeïenentent, inclusief authentieke kamelenlucht; beneden wekt de blote betonfundering herinneringen aan een verhuizing van lang lang geleden. Ja, het is hier heerlijk toeven; het voelt al bijna af.

We begonnen de afgelopen maanden met een statige dame, nog goed geconserveerd met een volgepoederd craquelé van leeftijdsrimpeltjes, onwetend, of toch minstens onbewust, van de nabijsluipende aftakeling. Van make-up naar make-over. Naar take-over. De kleine verbouwing werd een majeure bouwput. Aankleden werd strippen. Mannetjes werden kluspeletons. Uitvoeringsopties ontaardden in keuzestress. Pas toen de chaos van de bouwstromen niet meer te overkomen leek, brak het plan door de barrières van de realiteit en werd een nieuwe dimensie geboren. De dame is een vlammende vamp geworden, op hoge hakken en strak in het pak. Een nieuwe generatie treedt aan.

Met hulp van onze geliefde omgeving kloppen we van dag tot dag het stof uit de woning; niet meer van ouderdom, maar van stuuk en slijpsel. De metamorfose blijft voortgaan, en voortdurend komen we verder in leefbaarheid.

Beneden geven twee boorhamers een concert voor house-liefhebbers. Aan het einde van de gang nadert de badkamer z’n voltooiing. Ergens de komende dagen gaat internet het doen, tegen het weekeinde gaat de vloerverwarming erin, begin volgende week is de elektricien klaar, in de kerstvakantie gaan we de etage van vloerbedekking voorzien. Na een hectisch half jaar komen we in een rustigere klusfase. We zijn nog lang niet klaar, maar wel voor de komende twintig jaar.