Project O.

De babychecklist telt meer dan 60 soorten items om in huis te halen, variërend van klein spul tot complete transportmiddelen. Voor de kennelijk minder stoutmoedigen staat een vluchttas op de lijst. De leveranciers bieden een overweldigende keuze. Ze adviseren meestal het topmodel, want je wilt toch niet minder dan het beste en het veiligste?

Het enige dat je niet inkoopt is de baby zelf. Want kindertjes komen van de ooievaar. En de ooievaar dan? Die vallen niet zomaar uit de lucht. Ook al duikt er vandaag een omineus exemplaar laag over de snelweg vlak voor mijn voorruit langs, meegetroond op windkracht 8.

Als er na het plunderen van on- en offline winkels voor de man niets mee valt toe te voegen aan de wachttijd dan woorden van steun en toeverlaat, wordt het tijd voor actie. Een project dat wel naar eigen hand te zetten is. Ik recht mijn rug en sluit me op in het schuurtje, pardon, de man cave. Eerder heb ik daar al materialen naartoe gesleept voor m’n overlevingspakket. Platen triplex, potten verf, rijen kwasten en niet te vergeten een op ware grootte geprint model dat ik met behulp van de decoupeerzaag omzet in een houten afbeelding. Rwaoh!

Want voor het eerste kindergeschrei, moet er nog iets vrij in mij. De creatieve drang om de grootste, mooiste en meest multifunctionele ooievaar te maken die sinds mensenheugenis een huis getooid heeft. De schetsen stapelen zich op. Motorisch klapwiekend, aangedreven door zonnecellen. Mechanisch flapperend met de oranje poten, bij het ronddraaien in de wind. Klepperbekkend op het variërende gewicht van sponsen in de regentijd.

Geniaal. Maar gezien de beperkte agendaruimte schroef ik het mentale pakket van eisen terug tot een vrolijke draaivogel aan de vlaggenstok. Twee lagen grondverf, twee lagen aflak; het moet wel kwaliteitje zijn. Fluitend krijgt het vorm. Ook ik kom in vorm. Ik voel me onbeschrijflijk lijfelijk. Zal ik nu alles maar in elkaar zetten? Immers, als de ooievaar er is, komt de rest vanzelf.

Met als resultaat inderdaad tempoversnelling. De dag erna wordt ze geboren. Het is gebracht. En prachtig. Hier begint haar eigen reis.

De ooievaar zelf, met z'n spanwijdte van bijna twee meter, voelt te zwaar om de korte vlaggenstokhouder mee te belasten, maar hangend aan een lijn tussen twee palen van 3,5 meter is ie in z'n element, draaiend, duikend en wiegelend op de wind zonder enige inmenging van techniek. Wat is de natuur toch mooi.