Loomheid

Op het sociale slagveld dat schoolplein heet helpen rages om verbonden te smeden en even te excelleren op een ander terrein dan rekenen of taal. Touwtjespringen, hinkelen, tollen, vliegeren, skaten, de hoelahoep, jawel, en de jojo wisselen elkaar af door de seizoenen. Ineens wordt iedereen gegrepen om mee te doen, erbij te horen en de beste te zijn. Plotseling is het weer voorbij en daalt de rust neder. Voorspelbaar is de eindigheid, onvoorspelbaar de opvolger. Wordt het weer een ot-en-sienklassieker of een modernere variant? Wie het weet mag z’n fortuin binnenhalen.

Volwassenen doen niet mee aan rages, daar zijn ze immers volwassen voor. Wel aan trends, maar alleen omdat ze toevallig iets leuk vinden wat daarna ook door de meute wordt opgepikt. Steigerhouten meubelen, juichpakken, hipsterbaardjes, radlerbier, hardlopen, you name it. Vraag niet naar nut en logica, want de antwoorden zijn even gezocht als de trend zelf.

Je wilt er toch een beetje bij horen. Toch? Dus als iedereen flippo’s spaart dan kan je niet achterblijven. Best wel geinig trouwens, zo’n puntjepuntjepuntje (vul maar in wat er nu weer populair is). Ook al leidt een spaaractie tot bestorming bij de winkeluitgang en slaande ruzie over de verdeling van de collectie. Gelukkig is het eindig. De vuilstort is geduldig.

Leerzaam is het wel; zowel de vaardigheid als het groepsproces. Knikkeren bevordert oog-handcoördinatie, kunnen mikken en gedoseerd kracht zetten. En marchanderen. “Als ik win van m’n beste vriendin heb ik twee knikkers!” “En als je verliest?” “Dan zeg ik dat het niet voor het echie was.” Aha. Sterkte, meiden.

Gelukkig schept de recente volkssport om elastiekjes aan elkaar te knopen een band. Heel veel bandjes zelfs, in allerlei frisse kleuren. Even geen hamsterhaat of afgunst over de stuitervoorraad. Hier wordt door jongens en meisjes van alle leeftijden eendrachtig aan frutsels geknutseld en blijmoedig uitgedeeld aan de behoeftigen. Zolang er publiek is gaat het door.

Zo zit ik deze week aan tafel om een aantal concurrerende partijen samen te brengen. Er heerst behoedzaamheid en er wordt achterover geleund. In het voorstelrondje worden al standpunten neergezet en commitments afgehouden. De laatste deelnemer heeft een loombandje om z’n pols. Een grote, serieuze vent met een glimmende knol om z’n ene arm. Een baasje. Een vechter. En een felkleurig bandje om de andere.

Ik suggereer na zijn professionele introductie dat hij kennelijk ook kinderen heeft. Hij kijkt op. Dan vertelt hij dat hij er zelfs vier heeft. En nog veel meer loombandjes. Hij gaat los. De anderen kijken toe en worden open. Een voor een schuiven ze hun hemdsmouwen op en verschijnen de armbandjes. En kijk, geloomde balletjes voor aan de sleutelhanger! Ik vertel van m’n geloomde ring. Het werd een mooie meeting. Kunnen we deze rage nog even houden? En hoe sturen we een paar doosjes naar de brandhaarden uit het nieuws?