Kermisloop Heerle 2014 – In de bonen

De samenhang tussen kermis en wedstrijdsport ontgaat me. Is eendjes hengelen een Olympisch nummer geworden, of kopvanjutten? Bestaat er een zaterdagamateurklassement dat de deelnemers rangschikt op de groentint waarmee ze uit een slingertoestel wankelen? De enige overeenkomst die me te binnen schiet is volksvermaak; specifiek het sub-lemma leedvermaak. Het is natuurlijk ook plezant voor de ene helft van het dorp om met een biertje en een oliebol gade te slaan hoe de andere helft zich aan gort wielrent of achtbaant.

Maar de zomer is niet compleet zonder kermis en zonder sportevenement. Zoekend naar een 10 kilometerwedstrijd kom ik zo uit op een kermisloop in het West-Noordbrabantse Heerle (door de lokalo’s uitgesproken als Herrel, omdat het erg vervelend wordt als je date steeds in Limburg blijkt te wachten). Dat is vlak naast de deur en inschrijven kan tot een kwartier voor de start bij de frituur. Ik verwissel m’n slippers voor hardloopschoenen en onderdruk de neiging om behalve het startnummer ook een broodje bal mee te nemen.

Het is een overzichtelijke wedstrijd. Het weer is al de hele dag grauwzaam en licht beneveld. Perfect. Het deelnemersveld past in een voortuintje. Natuurlijk, een groot deel van de andere relevante sportgoden bevindt zich momenteel nog in de Tour of staat zich voor te bereiden op de match tegen die duivelse kanaries. Maar ik ben hier. Er is geen startlijn en geen tijdwaarneming met chip; we worden door de speaker naar een verhoogd kruispuntje gedirigeerd waar we als loopkluitje wachten op wat komen gaat. Dat is een houterig toespraakje van de wethouder. Dan toetert het startsignaal de lopers los.

Drie vierkantjes van 3,3 km, vier keer over dezelfde meet; het lijkt voorbij voordat je het weet. Geen tijd om langdurig te peinzen over het bestaan, een meesterwerk te concipiëren of hongerklop te krijgen. Alleen maar proberen om het tempo hoog en de ademhaling laag te houden, de gierende spieren te negeren en de haakse bochten efficiënt te ronden. Toch heb ik na vier kilometer al sterk de behoefte om het bijltje er bij neer te gooien. Weer te snel gestart en op het randje van opblazen. Alleen het feit dat er publiek speciaal voor mij is meegekomen weerhoudt me. Ik richt me op een tijd die sneller is dan m’n gemiddelde voor de 10, wat met m’n huidige conditie haalbaar moet zijn.

De opbrengst van de inschrijfgelden komt geheel ten gunste van de Roparundoelen. Desondanks is de organisatie uitstekend geregeld en worden de lopers gefêteerd met sportdrank, zoetwaren, en banaan. En iedereen die de finish haalt krijgt een pond verse sperziebonen mee naar huis. Dat voelt aanmerkelijk knusser dan de gebruikelijke medaille. Super.

Na een hele en halve marathon op het menu van afgelopen maand is de tien kilometer het toetje. Behapbaar en overzichtelijk. Afronding van een stevige maaltijd. En de moeite waard om voor terug te komen: een nieuw PR geboekt. Uithijgend bij de frituur trakteer ik mezelf op een ijsje. Niks mis met twee toetjes.