Het boeken is een reis op zich. Twee jaar geleden stond ik nog mak in de rij om een boarding card te verkrijgen, maar ik tegenwoordig wil ik me gewoon vanuit m’n luie bed met drie swipes een plekje aan het gangpad kunnen toe-eigenen. En al twee opeenvolgende weken verdampt de “confirmed” vluchtreservering uit het overzicht zonder een spoor na te laten als ik erop klik. Spooky.
Via de Nederlandse hulppagina en een Engels telefoonnummer vertelt een Indiase meneer me dan in brokkelige zinnen dat het toch in 95% van de gevallen wel goed gaat. Dat is heel fijn voor die zwijgende meerderheid, maar dat troost mij maar voor 5%. Gelukkig heeft hij een knopje op het toetsenbord waarmee het systeem me wel wil kennen. Check & go.
Met de loopspullen erbij gepropt, begint m’n handbagage te lijken op de uitrusting van een bowlingprofessional. Ik trek m’n Sotsji-look en iedereen op de luchthaven snapt dat ik kandidaat ben voor de Olympische titel diepvrieskegelen. Wegens gebrek aan concurrenten op plaats 1, 2 en 3.
Vandaag vlieg ik vanaf Rotterdam – The Hague Airport, de luchthaven met een langere naam dan de startbanen. Met Madurodamiaanse gevoelens stap ik rond en pas ik op dat ik de verkeerstoren niet omstoot. Het simpele ticket van de Duitse maatschappij geeft me hier Fast Lane status. Yeah. Nu maar liever de lucht in. In no time na het parkeren stijgen we op.
In München sneeuwt het natjes. Het kost een flinke tijd om het hotel met de rare naam te bereiken dat een collega me had aangeraden, de kofferwieltjes baggerend door sneeuwpulp en antislipgrit. Het kost dan verrassend weinig tijd om me te realiseren dat ik een andere nederzetting van de hotelketen heb ontdekt in de Duitse grootregio, en dat ik nog meer stadsdelen per metro moet terugreizen om eindelijk in een bed te belanden dat op mijn naam is geboekt. Reizen gaat best wel snel. Soms.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten