Runkeeper klaagt al maanden bij het opstarten dat het geen contact kan maken, en dat ze dat spijt. Vreemd genoeg worden m’n afgelegde afstanden wel gewoon op de site gelogd. De melding blijft komen, maar ook het berouw verandert niet. Als het ze echt speet, dan is zou er toch nu langzamerhand sprake moeten zijn van ondraaglijk gezwollen hartverscheurendheid en zielenpijn, handenwringend op de nederige knieën, dee- en ootmoedig. Alweer, alweer geen verbinding. We gaan er nu echt wat aan doen! Reprimandes, ontslagen, lijfstraffen, ingetrokken optiepakketten. Nee hoor. Solly. Lafaards.
De stilte houdt aan. De zon schijnt laag over de akkers, ik ben de enige aan de bosrand. Dan hoor ik iemand fluisteren. Niemand achter me. Weer hoor ik gefluister in m’n oordopjes. Een weirde gewaarwording. Het voelt alsof er iemand in me is afgedaald die met me meekijkt door mijn ogen, die me voelt en me becommentarieert. Ik ben John Malkovich op loopschoenen; mensen van over de hele wereld betalen om via een deurtje op internet in mijn hoofd te komen en mij te zijn. Nog even en ze besturen me. Als ik nu radslagen ga maken, of buikschuivend de modderplas voor me inga, dan weet ik het zeker.
Dat gebeurt niet. Het zal m’n eigen gehijg wel zijn, concludeer ik. Een veiliger gedachte dan stemmetjes in m’n hoofd. Het geeft een klein, bizar inkijkje in de geest van de zovelen die hiertegen aan de medicatie zitten, of aan een ketting. Als ik weer terug ben, merk ik dat de batterij leeg is; dat verklaart een hoop. M’n app heeft helaas geen contact maar de rest van de wereld gelukkig ook niet. Wel een mooie tijd gelopen, helemaal dankzij mijzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten