Lucht

En daar zitten we weer, in de knusse klemfauteuiltjes en de afgewerkte lucht van de zakenvlucht. Het geforceerd snelwandelen door kilometers luchthavenhal kwalificeert mijns inziens voor een entreebewijs bij de Olympische Spelen, al is het maar in de categorie entertainment.

We waren krap in de tijd, na een halve week intensief werkwinkelen met groepen deelnemers van verschillende gezindte. Onze planning wordt knikkend voor kennisgeving aangenomen, en iedereen trekt z'n eigen agenda en een eigenwijs gezicht. Trek dat maar weer recht. Dan toch afscheid, door de lentesneeuw met de mekkerende rolkoffer als een kreupel lam in de armen, en opgenomen in de holtes van de U-baan. Als we voort maken, dan halen we het nog net.

En bij de balie blijkt de vlucht een uur vertraagd. Nahijgend, nakauwend op een mee gegrist broodje klef, valt er een gat waar adrenaline met koffie wordt uitgeruild. Het trage uur eindigt met een busrit over eindeloze startbanen, met daarna weer een uur wachten in het vliegtuig. Door de ontijsstraat, aansluiten, en eindelijk omhoog.

Het vliegen duurt korter dan het aansluitend lopen, bussen en rijden. Op Schiphol zoeken naar de auto. Er is wel duiding voor schizofrene eskimo’s, maar waar blijft de app die mij vertelt welke bak de mijne is? 

Schrale oren van het onafgebroken bellen, plannen plannen voor het plannen van planningen, als een George "Up in the air" Clooney (maar dan vele malen sexyer) de luchtmijlen aan elkaar rijgend. Prachtig vak, prachtig leven, maar soms happend naar lucht. Niet van het hardlopen helaas.