Marathon Amsterdam 2012 – Opgewekt

Toen ik nog een klein elfje durfde overpeinzen op m’n schouder, was dat voor een ietsie pietsie morele steun. Iedereen heeft namelijk van tijd tot tijd behoefte aan een schouderklopje, een aai, een bemoedigend woord. En in het geval dat die iemand mij is, en het betreffende tijdvak samenvalt met de Amsterdamse marathon, dan is die behoefte meer dan levensgroot. Je loopt een marathon niet alleen. Velen lopen met je mee, ook in hun gedachten.

Daarom vroeg ik mijn lieve vrienden en familie om me tijdens deze afmattende tocht een opwekkend berichtje te sturen op mijn telefoon. Het toestel is toch al aangebonden om tempo-instructies te blaten, en een extra appje dat automatisch binnenkomende sms'jes opleest is snel gevonden. Dit virtuele elfje op mijn schouder fluistert tijdens de tocht alle aanmoedigingen in m’n oortje, over de omgevingsgeluiden heen. Magnifiek. Indrukwekkend. Ontroerend. Niet een handvol, nee, een stadion vol persoonlijke boodschappen stuwt me over het parcours. Dank je wel, allemaal.

Een terugblik vanaf dit fysieke en psychologische hoogtepunt van het jaar. De inputs: 16 weken trainen gedurende 5 dagen per week, zo’n 80 keer de deur uit en 80 uur hardlopen. Eenzelfde hoeveelheid tijd aan voorbereiden en afkoelen. Tientallen liters sportdrank. Hectoliters water. Voldoende gels om een internationale kappersshow te bevoorraden. Loopapp. Muziekjes. Zin…

Het trainingsproces: 800 kilometer rondjes lopen. Vier effectieve werkweken calorieën in gehijg laten opstomen. Een tweede carrière naast m’n betaalde werk. Nadenken. Dromen. Afschrijven. Loslaten. Alweer een kilometer.

De uitkomst: Mijn tweede marathon gelopen, en binnen de bevochten doelstelling van 4 uur. Moe en kapot, lichamelijk, maar dat trekt wel weer bij. Stralend van blijdschap over mijn prestatie met alle steun langs de kant, via de berichtjes en met de ontvangst bij de finish, en dat blijft me altijd bij.