Aan de slag

Vijf maanden zijn voorbij. Het jaar kan beginnen.

Vorig jaar heb ik toegewerkt naar mijn 1^e marathon. Een geweldige en uitputtende ervaring, lichamelijk, maar in de kern veel meer geestelijk. Spieren zijn slaven van je wil. Het lichaam volgt wel, het is de geest die moet sleuren. Zoveel zwaarder dan te ademen en aan te spannen in ontbering, is het besef dat niets je dwingt dan jijzelf, en dat je ter plekke kan stoppen om toe te geven aan koel vocht en verlossing. Maar daaronder wurmt zich het wrang besef dat het kunnen afzien de beloning is, de snelle verlossing geen eeuwigdurend rijk maar een kortstondige verarming, en dat diepgaande voldoening geboren wordt uit het doorbreken van het dilemma tussen inbijten op toekomstige prestatie en directe geneugten. Welkom in het land van Calvijn.

Na die tijd heb ik maanden alleen op routine gelopen. Lopen helpt om op de weg te blijven. Tussen de lijnen, voorwaarts te gaan. De dagelijkse besognes die zich hebben afgezet in de haarvaten van je hersenen worden losgeschud en dwarrelen als de sneeuwvlokken in een glazen huisje door je hoofd. Hierdoor kan je er heel anders tegenaan gaan kijken. Weerspiegeling, ontstoffing, onthechting. Nieuwe dimensies, zichtlijnen en waarden. Als niets moet dan het lichaam voort te stuwen, dan is al het overige een decor dat mag worden schoongekrabt, overgeschilderd en ingericht.

Laat de geest lopen. Mannen, vrouwen, laat die controle gaan. Wat was is gebeiteld, wat komt is was in onze handen. We hebben alleen invloed op wat nog gaat gebeuren. Overstijg de muren de we metselen om ons verleden op te sluiten. Bouw wegen om te verbinden. Loop naar de toekomst.

Nu ga ik weer van start. Nieuwe rondjes. Nieuwe mogelijkheden om mezelf voorbij te gaan. Zonder zomaar te stoppen. Bij elke stap vooruit beseffende dat niet wat we gepresteerd hebben van belang is, maar dat wat we nog kunnen bereiken. Oh yeah.