Marathon Athene 2025 – Au!thentiek

Dit is de op een na zwaarste marathon van Europa (achter de Jungfraumarathon met z'n 2 kilometer hoogteverschil). De klassieke langste afstand op de eerste moderne Olympische Spelen in 1896. De enige eerste echte: van Marathon naar Athene; de Authentieke. 

De Griekse goden laten bestormers van het heilig erfgoed niet zomaar hun revue passeren. Dit is de erfenis van de Griekse soldaat Pheidippides, die na de gewonnen veldslag bij Marathon tegen de binnengevallen Perzen naar Athene rende om het goede nieuws te brengen. Alwaar hij dood neerviel.

Die domper op de feestvreugde maakte voldoende indruk om de volgende 2386 jaar het loopfeestje even niet opnieuw te starten. Inmiddels zijn de overlevingskansen hoger en storten de ware waaghalzen zich weer in het avontuur. 

Na 200 trainingsloopjes in 9 maanden ben ik klaar voor deze bevalling. Op vrijdag naar Griekenland, op zaterdag de stad en de geschiedenis een beetje verkennen op de drukke straten, door de rustige parken, in een cafeetje via koffie met loukoumades en in het indrukwekkende Akropolismuseum.

Dan breekt de zondag aan. In de duistere vroege ochtend per bus naar de startplaats. Een kolonne van 400 touringcars rijdt de looproute in terugwaartse volgorde. Het regent, flink.

"Oh, Griekenland, is dat niet warm?", hoor ik afgelopen tijd. Ik leg dan geruststellend uit dat het altijd tussen de 12 en 18 graden is, prima loopweer. Helaas heeft de god van de klimaatopwarming vandaag besloten om een punt te maken, met nattigheid tot de start en daarna een rap oplopende temperatuur boven de 20 graden. Het bulderlachen rolt vanaf de Olympus over de deelnemers heen.

Rond 7 uur in het stadion van Marathon; de regen plenst nog twee uur op ons neer. De Olympische vlam geeft niet veel warmte. We mogen naar het startvak.

Het mantra is "Uitlopen en genieten". Alle tempoplannen overboord. Rondkijken. Ademen. En voor me kijken. Bij het trainingsloopje gisteren knalde ik sight-seeënd met m'n knie tegen een stenen pilaartje dat visueel geheel opging in de marmeren omgeving van het stadion, waardoor ik een buitelduik op het plaveisel maakte. Sindsdien loop ik een beetje raar.

Trainen voor deze classico is niet gemakkelijk in Nederland. Een gebrek aan heuvellandschap betekent in mijn geval hooguit als een tredmolenpaard het viaduct op en af banjeren. Onvoldoende voor het echte werk. Dat blijkt eerder dan gehoopt.

De eerste 15 kilometer zijn zo beschaafd als Grieks maar kan zijn. Beetje heuvelaf, rondje om het monument ter herdenking van de veldslag van tweeënhalfduizend jaar geleden, redelijk vlakke weg.

Het publiek en de voorzieningen zijn ongelooflijk. Iedere Griek roept "Μπράβο, μπράβο!" met een enthousiasme alsof ik hun wederopgestane schoonmoeder van 86 ben ben die hier eventjes de marathon komt winnen. Dankzij mijn enorme talenknobbel begrijp ik dat ze me aanmoedigen. Elke paar kilometer zijn er waterflesjes (ik schat dat er meer dan een miljoen van die flesjes vandaag half leegdronken en weggeworpen zijn). Er is sportdrank, banaan, cola en als je het vriendelijk zou vragen waarschijnlijk ook souvlaki en gyros voor de liefhebber.

Dan gaan de handschoenen uit. Stijgingen, gevolg door flinke stijgingen, afgewisseld met stevige afdalingen. Vervolgens zijn we halverwege en begint een tien kilometer vals stijgend landschap. Ik benijd de man niet, die zijn hamer helemaal naar het hoogste punt heeft moeten slepen.

Op kilometerpaal 25 slaat zijn collega al toe. Geen uitputting, maar kramp. Rollende spiergroepen kondigen de komst aan. Ik wacht de donder en bliksem van een krampaanval niet af en ga even wandelen. Maar elke keer dat ik weer wil gaan rennen, keert de kramp terug. Een beetje, meer, ahhh. Weinig zo ontzettend pijnlijk als echte kramp in kuiten en bovenbenen. Er is niks aan te doen. Ik probeer voort te hobbelen, tegen mezelf roepend dat het maar pijn is, maar ik luister niet.

Rekken en strekken helpt niet, het mooie tempo is om zeep. Bij kilometerpaal 32 kan de EHBO met een spuitbus koude lucht verlichting brengen, maar dat is niet voldoende. Rennen, joggen, lopen, en repeat. 

De laatste kilometers gaan in steile stukken omlaag. Ik negeer alles en trek een sprint. Rond de vierenhalf uur is niet de verwachte of gehoopte eindtijd, maar het is een eindtijd. Zelfs al rappe wandelaar nog bijna bij de snelste kwart in mijn leeftijdcategorie en bij de snelste 30% van alle deelnemers; alles is relatief. 

Aankomst in het oude stadion van Athene is thuiskomen. De kers op de taart, de pleister op de wonde, het alfa en omega van het hardlopen. Godendank, gearriveerd. Geweldig, maar Dit Nooit Weer! Voorlopig. En laat die Jungfrau ook maar even zitten.

Bredase Singelloop 2025 HM – Aanloop

Nog een maand tot mijn jaardoel: de marathon van Athene. Veel gelopen dit jaar, maar weinig wedstrijden gedaan. Inmiddels in aanloop naar het taperen; het halfvasten op loopgebied, dat de laatste rustige weken kenmerkt voor een grote afstand. Volgende week eerst nog een 30-plusser drentelen, maar vandaag gas op de plank met een flinke prikkel voor lichaam en geest. 

Twee weken geleden vond ik het een goed idee om mee te doen in Breda. Uitverkocht natuurlijk. Via Marktplaats kocht ik een nummer van een loopster die nog niet fit was. Om niet haar identiteit aan te hoeven nemen opteerde ik voor de kleinere operatie om haar naam op het startbewijs door de mijne te vervangen. De organisatie heeft het daarbij prima geregeld om last minute een inschrijving nog aan kunnen te passen naar de juiste loper.

De orkanen zijn uitgewoed tot briesende vlagen, een dun zonnetje zorgt voor een perfecte temperatuur. Wat wil een mens nog meer? Starten! Klaar voor de wereldcompetitie.

Net als vorige week focus ik op continu loopvermogen. Klein tikkie lager, want vijf kilometer langer. Het is natuurlijk een training, maar geen macht ter wereld kan mij een startvak induwen met de woorden "het is maar een training, pipo" met een meer dan minuscule kans dat ik niet als een malle losga. Het is een wedstrijd, dus ik loop 'm als wedstrijd, Mammaloe!

Vorige week mijn tiende Ten Miles, deze week mijn 21e officieel opgemeten halve marathon. Zeven daarvan waren een snelste ooit (voor mij); zou er vandaag nog iets te graaien zijn voor mijn persoonlijke erepodium na het PR afgelopen zondag? Alles onder de 1 uur 45 is snel genoeg, we gaan het zien. 

Het is een knappe route. We lopen binnenzijde en buitenzijde van zowat alle singels in de bourgondische stad, kriskrassend over het stratenplan. De toeschouwers staan overal, soms rijen dik. Dat ze al aanmoedigend de gebruikelijke mutaties op mijn naam om m'n oren slingeren geeft iets aan over het leesvaardigheidsniveau in de natie en veel over het enthousiasme achter de dranghekken.

Druk is het ook. De populariteit van hardlopen zorgt voor veel wedstrijdjes om uit te kiezen in dorp en stad, met routes door een goed bezette dorpskern of stadshart, maar de deelname ligt ook hoog. Een goed parcours zonder bottlenecks is een hele puzzel. De afstand zorgt er natuurlijk voor dat, eenmaal de startfuik ontsnapt en de aanloop voorbij, er genoeg lucht in het veld komt.

Die eerste mijl tikt vandaag wel aan. Als ik het tempo vergelijk met mijn snelste HM, twee jaar terug in Haarlem, valt op dat ik het verlies in tempo aan het begin niet meer goedgemaakt krijg. Ach, het is maar een training. In de armen van gade en kroost en huiswaarts in de huifkar. Nette tijd.

Tilburg Ten Miles 2025 – 2x PR in snelheid

Hallo, daar zijn we weer en welkom bij de Tiende Ten Miles in 17 jaar tijd, als ik de soloversie tijdens Corona niet meereken. De tijd vliegt harder dan ikzelf.

En waar door je het voor? 1 - voor het geld, 2 - voor de show en 3 - voor de muziek uit lopen. Want hier het is nog niet zo duur als bijvoorbeeld Rotterdam, Tilburg is altijd gezellig en ik heb een paar echte wedstrijdjes nodig als voorbereiding voor mijn novemberse marathon. Alleen maar trainen leidt tot indolentie en zelfgenoegzaamheid; tevreden knikkend naar de grafiekjes, bedachtzaam een rondje om het blok banjeren, lekker bezig jongen. Een wedstrijd strekt de hersenkronkels, stuwt de bloedsomloop. Het echte werk is echt werken.

Overigens alweer zeven jaar geleden dat ik voor het laatst aantrad in stad van de onvolprezen Kruikenzeikers. Voorheen was het een fijne gelegenheid om met en bij zuslief door haart buurt te koersen. Inmiddels ligt haar passie meer bij vogeltjes spotten. Ook mooi, maar dat gaat niet goed samen met stampend hardloopschoeisel.

En nu is het mijn oudste neef die de stoute schoenen heeft aangetrokken. Deze oudrugbyer bekwaamt zich gaandeweg in de ondersoorten van de triatlon en is hard bezig om mij ter linkerzijde in te halen. Dat wil ik nog even voor zijn, niet door er voor te gaan liggen maar door met mijn geslepenheid en parcourskennis op hem voor te blijven. Hij doet mee dit jaar? Dan ik ook. Kom maar op, kiddo.

De 16,1 kilometers heb ik hier afgetikt tussen de 1:16 en 1:24. Ik hoef niet dood vandaag, maar ik wil wel aan de bak. Met 1:20 geef ik mezelf een aardige horde. Mijn app zei dat ik 260 wat loopvermogen moest inzetten, maar de dag voelt goed dus ik focus op 270 watt inspanning en zie wel hoe het loopt. 

Nou, het loopt warm. Op tijd rol ik uit de trein richting startvak. Een babbel en boks voor neef en there we go. Naar de start. De speakers rond het startvak doen een indrukwekkende poging om de deelnemers op blijvende gehoorschade te trakteren. De verlossende knal van het startpistool klinkt dan als een opengetrokken wijnfles. We zijn los.

Het parcours is behoorlijk veranderd sinds de laatste keer. Geen lus meer over het uitgestorven universiteitsterrein, geen lange omloop door de velden na de kade. Overal mensen die genieten van het zonnetje en de damp van dravers. Highfivende kinderen, proostende ouders en postboomers die een goed excuus hebben om hun verzameling eighties-hits over straat te laten schallen. Lekker!

De 270 watt blijkt prima op te voeren tot 275. Als een getunede e-bike begeef ik mij door het veld. Geen seconde op te hoge hartslag, zorgvuldig aanplakkend bij ontspannen jonge goden die niet weten wat het is om te smachten naar een rappe tijd. Wat gaan de kilometers snel. Geen verzuring, gewoon doorzetten, vertrouwen op m'n horloge, beetje bijtrekken weer.

Naar het einde toe probeer ik er nog een stapje bovenop te doen en ik kom weer grijnzend over de finishlijn. Onder de 1:16. En een PR. Wat een tijd voor een ouwe knar. Volgende week de halve van Breda. Ik weet de aanpak al. 

Daar dendert niffo over de lijn met ook een prachtig PR. Da's twee. It runs in the family. 

Halve marathon Roosendaal 2025 – Onvoorspelbare 15k

Spoiler alert: het leven is onvoorspelbaar. De eindigheid is een gegeven, maar je weet nooit hoe het van dag tot dag verloopt. Datapunten, analyses, prognoses, allemaal mooie kaders, maar het zegt niets over de realiteit, die nu zo irreëel voelt. Twee van de drie actuele voorbeelden.

Ten eerste. Om de bingo in het bejaardenhuis te mogen draaien zijn vergunningen en controles onontkoombaar, maar bij een weersverwachting wordt kennelijk op geen enkele wijze getoetst of de uitkomst nog enige relevante relatie heeft met het voorspelde resultaat. De mildzomerse 22 graden, tien dagen terug nog in de sterren geschreven voor deze racedag, werden dag na dag opgestuwd tot uiteindelijk 34 graden Celsius. Ik wil niet klagen, maar soms moet je doen wat je niet wilt.

Ten tweede. Met je trainingsschema van 17 weken; 5 keer per week rondjes lopen. Na 750 kilometer prepareren echt wel rijp voor deze wedstrijd. Volgens mijn digitale coach zou ik met gemak m'n PR kunnen verbreken. Mijn eigen, best wel uitdagende, doel om er 7 kwartier over te doen was volgens haar met twee vingers in de neus, geblinddoekt en hobbelend in een juten zak al ruim haalbaar en zou 9 minuten sneller een passender ambitie zijn.

Mijn power-app Stryd voorspelt daarentegen dat ik elf en een halve minuut langer ga lopen dan mijn streefdoel. Zo lang heb ik er nog nooit over gedaan - hallo! Wie hallucineert hier? Kan AI even ingrijpen en die twee glazen bollen op elkaar laten knotsen? Een paar minuten verschil tussen de twee ben ik gewend. Meestal is Garmin te overmoedig of ikzelf niet moedig genoeg, maar 20 minuten verschil??

En wat weten die tooltjes nou? Het trainingsschema heeft me maandenlang tot vervelens toe op laag tempo laten werken. Vrijwel elke zondag sjok ik minstens 21 kilometer, gapend. Uithoudingsvermogen is dus aanwezig, maar snelheid? Daar weet ik niks van, daar weten zij niks van. De praktijk moet het weer uitwijzen.  

En de praktijk blijkt weer wispelturig. De organisatie besluit om het feest tot gezondere proporties terug te brengen. Net geen afgelasting, want de wind zou toch weer gaan draaien naar het koele westen, maar wel later op de middag en 15 kilometer in plaats van 21,1. Volgens mijn wedstrijdlog heb ik al mijn 15k's tot nu gelopen tussen de 1:11 en de 1:20. Nou, dan wil ik graag in 5 kwartier al klaar zijn en kan ik lekker vroeg naar bed. Of aan het bier, afhankelijk van de pedagogische doelgroep alhier.

Het is half bewolkt. Dat is fijn. Het is 27 graden. Dat is beter dan verwacht. Het is kwart over vijf . Huh? Oh, starten! Let's do it!

Het blijft heerlijk om weer een wedstrijd te lopen, ook al is het bloedwarmig. Mijn gedachten malen sneller dan m'n voeten. Mijn gezicht is nat en zout. Er wordt naar me gekeken en gezwaaid. Ik hoor mijn naam. Zelfs zonder te kijken zie ik ze. Dank, dank voor alles! Nu is het eindelijk tijd voor rust.

Weersvoorspelling, tijdvoorspelling, levensvoorspelling. Random tussen ruime grenzen. Uiteindelijk moet je het toch zelf inschatten, zelf vormgeven en zelf doen. Gelukkig wel.