En waar door je het voor? 1 - voor het geld, 2 - voor de show en 3 - voor de muziek uit lopen. Want hier het is nog niet zo duur als bijvoorbeeld Rotterdam, Tilburg is altijd gezellig en ik heb een paar echte wedstrijdjes nodig als voorbereiding voor mijn novemberse marathon. Alleen maar trainen leidt tot indolentie en zelfgenoegzaamheid; tevreden knikkend naar de grafiekjes, bedachtzaam een rondje om het blok banjeren, lekker bezig jongen. Een wedstrijd strekt de hersenkronkels, stuwt de bloedsomloop. Het echte werk is echt werken.
Overigens alweer zeven jaar geleden dat ik voor het laatst aantrad in stad van de onvolprezen Kruikenzeikers. Voorheen was het een fijne gelegenheid om met en bij zuslief door haart buurt te koersen. Inmiddels ligt haar passie meer bij vogeltjes spotten. Ook mooi, maar dat gaat niet goed samen met stampend hardloopschoeisel.
En nu is het mijn oudste neef die de stoute schoenen heeft aangetrokken. Deze oudrugbyer bekwaamt zich gaandeweg in de ondersoorten van de triatlon en is hard bezig om mij ter linkerzijde in te halen. Dat wil ik nog even voor zijn, niet door er voor te gaan liggen maar door met mijn geslepenheid en parcourskennis op hem voor te blijven. Hij doet mee dit jaar? Dan ik ook. Kom maar op, kiddo.
De 16,1 kilometers heb ik hier afgetikt tussen de 1:16 en 1:24. Ik hoef niet dood vandaag, maar ik wil wel aan de bak. Met 1:20 geef ik mezelf een aardige horde. Mijn app zei dat ik 260 wat loopvermogen moest inzetten, maar de dag voelt goed dus ik focus op 270 watt inspanning en zie wel hoe het loopt.
Nou, het loopt warm. Op tijd rol ik uit de trein richting startvak. Een babbel en boks voor neef en there we go. Naar de start. De speakers rond het startvak doen een indrukwekkende poging om de deelnemers op blijvende gehoorschade te trakteren. De verlossende knal van het startpistool klinkt dan als een opengetrokken wijnfles. We zijn los.
Het parcours is behoorlijk veranderd sinds de laatste keer. Geen lus meer over het uitgestorven universiteitsterrein, geen lange omloop door de velden na de kade. Overal mensen die genieten van het zonnetje en de damp van dravers. Highfivende kinderen, proostende ouders en postboomers die een goed excuus hebben om hun verzameling eighties-hits over straat te laten schallen. Lekker!
De 270 watt blijkt prima op te voeren tot 275. Als een getunede e-bike begeef ik mij door het veld. Geen seconde op te hoge hartslag, zorgvuldig aanplakkend bij ontspannen jonge goden die niet weten wat het is om te smachten naar een rappe tijd. Wat gaan de kilometers snel. Geen verzuring, gewoon doorzetten, vertrouwen op m'n horloge, beetje bijtrekken weer.
Naar het einde toe probeer ik er nog een stapje bovenop te doen en ik kom weer grijnzend over de finishlijn. Onder de 1:16. En een PR. Wat een tijd voor een ouwe knar. Volgende week de halve van Breda. Ik weet de aanpak al.
Daar dendert niffo over de lijn met ook een prachtig PR. Da's twee. It runs in the family.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten