Het wordt de moderne loper wel makkelijk gemaakt met al die thuisedities. In Londen lopen vandaag alleen de pro's een levende marathon, alle andere afstanden vallen vandaag in de categorie 'Rondje vanaf de oprit'.
Wekelijks heb ik de wedstrijden voor het uitkiezen; IJsberensprint op Spitsbergen, de Wadi Rum Run, een marathon in Marathon. Geen reistijd, geen CO2-belasting, geen getreuzel in het startvak. Net zo echt als de Beekse Bergen.
In dit geval zelfs geen inschrijfgeld. Tegen de tijd dat ik de knoop had doorgehakt om mee te doen (drie dagen voor uur U), was de inschrijftermijn al verstreken en de digitale vakkenvulling al voltooid. Sois. Niemand die me aan mijn lurven van de weg af sleurt wegens ontbrekend startnummer.
Als afwisseling op mijn langeafstandsserie wil ik de 10 kilometer doen, een afstand die ik wekelijk een keer in training op hoge snelheid doe. Nu voor het bijna-echt. Al tien keer eerder heb ik het afgelopen decennium een 10k-wedstrijd gedaan. Vaak fitter, meestal meer voorbereid en zeker jonger. Wat kan een oefening in zelfpijniging zonder publiek me nog brengen?
De weer-apps laten tussen hun storm van advertenties allemaal een opeenstapeling van regenbuien zien. De realiteit is beter. Droogachtig, wel erg winderig maar met 12 graden warm genoeg voor een klassiek en bijpassend shirt.
Een bijzonderheid aan deze alternatieve versie, is de bijbehorende "experience app". Deze levert een swingende warming-upvideo, à la een echte startopwarming. Na het zelfgekozen startmoment (ik zeg: Pang!), omlijsten twee commentatoren de wedstrijd met een vertrouwde mix van Brabants accent en sponsoraanprijzingen. Op de achtergrond zijn bandjes en gejuich te horen. Elke kilometer komen ze terug in de lucht om de oplopende spanning met welgemeende algemeenheden te bezweren.
Ik voel me bijna weer terug op Bredase bodem. Grote verbetering: geen gedrang in de Boschstraat, geen onverwachte lantaarnpalen. Het gaat snel, achteraf gezien, maar op het parcours moet elke meter bevochten worden. Bij kilometerpaal 7 staat Frans met zijn motard. Verderop zwaai ik naar m'n oude huisje. Nog even maar. Daar is de Grote Markt al, de dranghekken kantelen bijna onder de opstuwende supporters. Nog iets sneller dan maar en ka-ching! Een 2e plaats van mijn wedstrijdtijden, 4e plaats van alles inclusief gammele gps-loopjes. Mooi man! Die lockdown; ik weet niet hoe het kan, maar ik groei ervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten