Het is een half jaar na dato. Geen wedstrijd heeft het overleefd, de uitgestelde zijn afgesteld. Er rest alleen een reeks afstandelijke loopjes te Jardinië, Bad Hintergarten en Gran Balconia met bijbehorende zelf te printen digitale medailles. Vandaag nog de Home Edition van de Dam tot Damloop voor de liefhebbers, dat is ongeveer 1000 keer op en neer naar zolder (niet Zolder). Da's mooi, al klinkt het toch minder dan een Pro of Enterprise Edition.
Maar diep in de bossen, op de rand van de zuidergrens, ver weg van spiedende blikken, heeft de organisatie van de Smokkelaarstrail het voor elkaar gekregen om een levende versie te mogen presenteren. Een vuistdik draaiboek en een strak protocol maken het me vandaag voor het eerst in tijden weer mogelijk om een officieel parcours lopen. Hulde!
Er wordt zorgvuldig afstand gehouden, de crew draagt mondkapjes, er is ingangscontrole met thermometers; het lijkt de Tour wel. Het startvak is vormgegeven als een wachtrij bij de Efteling met een meanderend labyrint van dranghekken, elke tien minuten mogen 35 renners na elkaar vertrekken.
Dat doe ik dan maar. Ik sta vooraan in mijn groep, en tweeëneenhalve kilometer lang ben ik de koploper. Dat overkomt me nou bij geen enkele andere wedstrijd! De gefaseerde start zorgt er vervolgens voor dat ik minstens 15 kilometer geen levende ziel meer voor of achter me zie. Het is een trailrun, zonder officiële tijdwaarneming, dus het blijft toch een solistische prestatie. Dan maar genieten van de omgeving vanuit de Goirlese bossen en de Rovertsche Heide.
Het eerste deel is een allemachtig prachtig landschap met riviertjes en smalle bospaadjes. Gaandeweg komen er meer zanderige paden en op tweederde kon de parcoursbouwer zich niet meer bedwingen om er toch een hele bups moutainbikehobbels in te fietsen. Het wordt onherfstig warm, ondanks het gebladerte.
Plotseling is het einde daar. Het Belgische deel is uit de route geknipt, dat scheelt een kilometer. Ik vind het niet erg; mul zand heeft z'n charmes, maar in mijn balboekje scoort het niet hoog. Ik klem de vette metalen medaille in m'n knuistjes. Onuitgeput, wel voldaan, kijk ik uit naar een volgende loop met Echte Mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten