Wat zoekt een mens in Tilburg; the middle of nowhere, maar dan ook weer net niet precies genoeg in het midden om daarmee bijzonder te zijn? Textielhistorie, kermishysterie en hardloopmysterie; dan ben je er wel in Tilburg. Dit mens komt er niet voor een wollig katoentje of roze suikerspin; wel voor zijn favo mid-Brabo afstand: de Ten Tilbury Miles.
Alleen is de wedstrijd vandaag niet het belangrijkste. Ik schuif op naar de lange baan. Bij het trainen voor ultra gaat het om kilometers vreten en dan moeten we lichaam en geest niet te zeer vermoeien met een snelheidsexplosie. Afgelopen acht dagen mocht ik in totaal 100 kilometers afleggen als opwarming en de spiertjes gloeien nog.
Aangezien er toch 16 kilometer voor vandaag op de planning staat, kan ik deze vreugdevolle omloop mooi combineren met een lokale verjaardagsvisite. Niet teveel slagroom graag, ach wat zou het ook. Geen biertje erbij dan, ik moet nog lopen.
De deelname uit de familie neemt toe. Ooit begon ik deze wedstrijd vanwege zuslief, tot in verre omstreken bekend om haar Exceptionele Loopvermogen. Inmiddels haakt ook neeflief aan, gelukkig nog op een andere afstand om zijn strompelende oompje niet te zeer te blameren. Vanaf het tuinterras vertrekken we gemoedelijk naar de wedstrijdvakken.
En alles valt dus mee Het zonnetje schijnt, de route is weer verbeterd en de omstanders zijn enthousiast als altijd tevoren. Ik zet mijn beste beentje voor, maar overdrijf het niet. Stug volhouden, eindigen met een prutspurt en het is al gedaan. Mijn negende tienmijler in Tilburg blijkt mijn derde beste tijd alhier, zonder verkramping of bijnadoodervaring en met reserve voor een volgende trainingsweek. Dat is wel heel relaxt. Terug naar het tuinterras voor deel twee van de verjaardag, nu met biertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten