Bikse Natuurmarathon 2018 – Binnenlands bikkelen

Het start op de Vrijthof, maar het is geen Maastricht. Het is een marathon, maar geen wedstrijd. Niet voor de tijd, niet op de afstand, niet tegen de anderen. Het is wel een heftige oefening over zandwegen en bospaden. De Zeeuwse Kustmarathon mag dan het zwaarste parcours van Nederland heten, maar wie ten zuiden van Tilburg verzeild raakt en niet onnozelend uitstapt tussen de wilde beesten, kan hier ook een pittig kluifje vinden. Een wedstrijd met internationale aantrekkingskracht.

De Indiase zomer zweeft over het landschap van Hilvarenbeek. Een dorpje in het groen, met jaarlijks een grootse kleine wedstrijd. Het bos in, twee blokjes om van 21 kilometer elk, en weer terug naar de markt. Dat klinkt toch behapbaar?

Vorig jaar bereikten 35 marathonners de finish. Een derde van hen afkomstig uit het buitenland. Hier starten de dapperen, hier eindigen de helden. Is er plaats in dit gezelschap voor een bollige blogger? In ieder geval wel aan de startlijn. Daarna is het ieder voor zich.

Na het startschot bij het harmoniepodium vertrekt een flinke kluit renners richting groene zoden. Het zonnetje schijnt schoon, een zomers deja-vu. Weidse velden, heerlijke boerderijen en bossen verscholen tussen de bomen. Na de eerste helft blijft er nog een kluitje over, dat op 31 kilometer nog verder wegsmelt. Mijn tempo ligt te hoog in aanvang; dat zwakt natuurlijk vanzelf af.

De man met de hamer dient zich pas aan bij kilometerpaal 37. Ik loop een stukje keuvelend met hem op, maar ik wil toch verder rennen. Behendig duw ik de oude zemelaar achterwaarts de bramenstruiken in. De energie komt terug en het tempo zwelt weer aan. Mooi onder de vier uur ben ik terug bij de kerk.

In Berlijn sneuvelt het marathonwereldrecord. In Hilvarenbeek ligt het tempo vandaag lager, maar voor een trainingsloopje voelt het bijna net zo goed.