Paradepaadje

Buikschuivende ratten, dat beschrijft de vleugelluie duivenpopulatie in het Amsterdamse beter. Opvliegen doen de mormels niet, niet als ik aan kom galopperen in mijn elegante manly city style. Ze zijn te sluw, ze weten dat menslief niet tegen ze aanvoetbalt en dus blijven ze zich als een zwerm obese verenzitzakken schuin voor je uit wurmen. Je kan ze net geen opdoffer geven en je kan er beter niet op landen. Dat overleven ze waarschijnlijk niet, je enkels.

Ik ben vandaag in onze kleine metropool en het belieft me nog een stukje te lopen voor het avondeten. Vanuit de gruwzame industriekant naar het dampende centrum en weer terug langs de Amstel. Nergens anders kan je zo snel van buitenwijk naar werelderfgoedcentrum als hier. Ring, Rembrandttoren, Amstelhotel, Carré, Hermitage, Stopera. Sneller dan een toeristenbus. Als er niet te veel voor je voeten loopt.

Er zijn hier twee soorten toeristen. De beleefde types die wijken voor de zoutige mist der snelheid, bonjour stamelen en me nastarend toevoegen aan hun bucket list. En de genieters van de vrije hennephandel die overdampt door emoties geen enkele binding met de bewegende omgeving meer hebben. Mijn neus is cruciaal voor navigatie; kan ik rechtdoor of laveer ik beter rond een aankomende botsing van menselijk vlees?

Dan zijn er drie soorten Amsterdammers. De wandelaars die het niet boeit wat de wereld beweegt; daar kan ik omheen en tussendoor. De gemotoriseerden in hun bel van blik of persoonlijkheid; die blijven meestal op het asfalt. En de fietsers. In elke stad steden sturen ze hun rijwiel in een al dan niet lauwe bocht om me heen, maar als ik hier linksdravend op een tweewieler afkom, dan wijkt er geen. Ik bespeur geen boosheid, geen mindemptyness, alleen een blik van jij-loopt-waar-ik-zo-fiets-en-wat ga-jij-daaraan-doen. Dan toch maar de berm in. Ik heb graag gelijk, maar ik haal het liever niet postuum.

De terugweg is eenvoudiger en geeft een mooi zonbeschenen uitzicht op de grote gebouwen aan de andere zijde. Ik kom tot mijn verrassing langs het Paradeterrein (maar alle voorstellingen blijken later uitverkocht), daarna is het nog een paar kilometer worstelen door het saaiste onderdeel van de Amsterdamse marathon. Een goede oefening dan maar.

De steile bruggen, de verkeersmix van vogels tot trams, de trieste industrieterreinen. Hardlopen in Amsterdam is een machtige inspanning voor lichaam en geest.