Tilburg 0 Miles

De voorbereiding op mijn zestien kilometer Dam-tot-Dam staat in het teken van fondsenwerving en conditieversterking. Nog twee weken. Het loopt niet zo lekker.

De 150 euro die ik als doel heb gesteld, is voor tweederde ingetekend. Hulde voor de sponsors so far, maar ik moet nog wel wat kwartjes bij elkaar sprokkelen. Geheel tegen mijn natuur de directe benadering: heb je een paar knaken over voor een goed doel (kinderen met een handicap)? Wil je dan via mijn actiepagina op www.nsgk.nl/hoe-kan-ik-helpen/kom-in-actie/alle-acties/details-actie/?actie=267 (kortweg lnkd.in/eP8yekQ) iets doneren? Alles telt; jij maakt het betere doel haalbaar.

Vandaag zou ik de Tilburg 10 Miles lopen als laatste grote oefening. Elk jaar een feest van inzet en uithouding, maar het is nu een no-show geworden. Al tijden kamp ik met vermoeidheid die me in zijn duizelende tentakels klemt. Het lopen gaat trager, vervagend en in flarden. En deze week heb ik echt een fysieke dip waardoor mijn trainingsrondje al teveel wordt. Dus het wrange besluit luidt: geen wedstrijd vandaag. Energie sparen, om over veertien dagen wel te knallen.

Op de bank hangend mag ik dagelijks meegenieten van een portie Dorah Duh Explorah. Jeweetwel, het eihoofdige meisje dat de jongsten onder ons leert hoe ze zeemeerminnen redden en verdwaalde eendjes terugbrengen naar hun Mahmie door het overwinnen van obstakels als snurkende zonnebloemen, smurrievulkanen en sluwe jatvossen. Vergezeld van haar gelaarsde aapje, die kijkt en reageert of hij buiten de uitzending paddo’s snoept. Dezelfde verhaalopbouw en liedjes. Het lukte, het lukte, het lukte!

’s Nachts ijl ik van Dora. De liedjes draaien in mijn hoofd. Waar is mijn zingende kaart, die altijd de weg toont, als je geen rugzak meeneemt met hardlopen? Waarheen bij de splitsing? Ik hoor een stemmetje: Je moet me helpen, je moet me helpen!

Er is nog tijd. Nog een weekje oplappen, nog een weekje aansterken en dan richting IJ-tunnel. Geen zwart gat maar een lichtend pad. Het gaat lukken (3x).