Dorpsloop Teteringen 2014 – Kartbaan

Al mijn loopwedstrijden gaan van A naar A. De cirkel van perfectie, praktisch vormgegeven in een hoekig stratenpatroon. Progressie zit in de gewonnen snelheid, niet in het terrein. Lange afstanden kennen soms een parcoursdubbeling; het afzetten van 42 kilometer wegennet is niet altijd mogelijk. Aan de keerzijde – juist bij kleine afstanden lijkt het vaker voor te komen dat een deel van de afstand meermalen wordt afgelegd. De bontste uitvoering loop ik vandaag, door vier keer hetzelfde stukje van 2,5 kilometer af te leggen voordat de startlijn de finishlijn mag heten.

I will say this only once: herhaling – is – niet – leuk. Strafwerk bestaat niet voor niets uit het volpennen van vellen met didactische teksten, kennelijk in de hoop dat de beschuldigde na afloop met carpaal tunnelsyndroom in de polsen en een mantra in het hoofd het lokaal verlaat. Ik zal nooit meer… Maar het werkt wel. Oefenen, oefenen, oefenen, dat brengt natuurlijke beheersing.

De kracht van herhaling is zowel resultaat als inspanning. We kunnen niet alleen helden maar ook geniën zijn als we maar ons best doen; talent is slechts een vertrekpunt. Mozart, Van Gogh en Cruijff zijn vast jong begonnen met het behagen van kirrende tantes door melodisch te huilen, op muren te kalken of een bal door het interieur te jagen. Na een tijdje blijkt er meer nodig voor een nieuwe aai over de bol; meerstemmig kraaien, bloempatronen kleuren of naast de vazen schieten. De beloning wordt motivatie, training is het middel en publieke tentoonstelling de ultieme graal. Voor die miljoenen anderen die het podium niet halen omdat ze geen 10.000 uur gerepeteerd hebben: jammer, ESPB. Geniet maar van wat je wel bereikt op jouw niveau.

En dat doe ik. Tweeëneenhalve kilometer spurten, dat kan ik wel. Beetje jammer dat ik dan nog eens drie keer hetzelfde blokje om moet. Hellend door de scherpe bochten, als een kart sleurend tegen de middelpuntvliedende kracht op het minicircuit. Anderen van de weg drukken bij het inhalen is ook hier niet toegestaan, maar als je wil mag je wel broem-broem roepen. Ik heb niet meer m’n adem over dan voor een bronstig hijgen. Dat creëert al voldoende ruimte.

De weddenschappen zijn geopend, Chinese bookmakers staan bellend langs de straten, de spanning stijgt met de hartslag. Een laatste versnelling als de eindstreep in zicht komt, hopend dat ik de rondes goed geteld heb. Ik rek mezelf uit in het ruimte-tijdcontinuüm om sneller dan m’n schaduw te gaan en ijl als een vervagende sliert over de finish. De werkelijkheid is dat ik een leuke tijd heb gelopen voor de statistiek. Maar lang geen PR... Ik weet het; blijven oefenen, ja, ja.