Nieuwjaarsloop

Tussen goede voornemens en realiteit ligt een ravijn van te weinig realisme en te weinig tijd. De run om de Egmondse abdij is al over anderhalve week, en met minder trainingsuren dan een aspirant Concordepiloot staar ik in een gat dat niet met twee kleine sprongen te overbruggen is. Hoe krijg ik zo snel mogelijk weer voldoende conditie om niet halverwege de Halve zandhappend te eindigen?

De afgelopen maanden ben ik noodgedwongen (dus door eigen keuzes) in plaats van het reguliere drietal loopjes niet verder gekomen dan een schamele sjokscore van een enkel minirondje per week. Ik had wel de discipline om door te blijven eten alsof de kilocalorieën bleven wegsmelten. Wishfull thinking. De kersttijd is eindelijk de gelegenheid om keihard terug te komen. Er gaat weer gerend worden!

Keihard is niet m’n sixpack, wegens totale afwezigheid. Keihard is wel confrontatie met kilometertijden die een halve minuut langzamer uitpakken en de onmacht om m’n tienmijls weekendrondje zonder een stuk in wandelpas te volbrengen. Wat kost het een tijd en moeite om weer een beetje terug te komen.

Een opengeslagen krant blijkt een teken op de tafel: de Nieuwjaarsloop van de lokale atletiekvereniging. Zomaar 10 kilometer wedstrijden in bos en veld, zonder startnummer of loopchip. Dat is een betere push op uithoudingsvermogen dan dezelfde afstand in m’n eentje volbrengen. Niet teveel oliebollen eten en op tijd uit bed.

Het is droog en gezellig, het waait en het voelt zwaar. Het Nieuwjaar sloopt me zowat. Maar het is volbracht, in een niet al te slechte tijd. M’n beste tijd van 2014 zelfs. De strandafstand wordt straks een uitdaging, maar die finishlijn ga ik zeker zien, weet ik nu.

De bloemen die aan de rand van het ravijn plegen te groeien verbergen gelukkig het uitzicht op de peilloze diepte. Nog een aanloop van een week, een paar dagen rust, en dan de grote sprong voorwaarts.