Halve marathon Egmond aan Zee 2013 – Duinkoe

Je hebt hardloopwedstrijden en je hebt recreatieloopjes. Beide zijn goed met elkaar te vergelijken, net zoals appels en peren. Ze zijn alleen niet gelijk.

Tot de eerste categorie reken ik de loopwedstrijden op vlakke grond, met gematigd weer en ruimte om je doeltempo zowel in te zetten als vast te houden. Ideaal om je prestatie op een bepaalde afstand te ijken. Geen excuses, geen gelanterfanter, de enige die de tijd bepaalt ben je zelf. De finishtijd is de enige maatstaf; een triomfantelijke scepter of voor onverbiddelijke billenkoek.

De tweede categorie omvat de wedstrijden met al dan niet ludieke hindernissen. Denk aan Dam Tot Dam, met IJ-tunnel en smorende meute, denk aan crosslopen door bos, lommer en modder en denk aan de Circuitrun op Zandvoort. De laatste variant ziet kans om binnen slechts 12 kilometer zowel het nationale racecircuit, duinen, strand en een slingerdorp te bedwingen. Erg leuk. Erg weinig relevant.

Beide typen zijn even vermoeiend, want vreemd genoeg dwingen ze altijd tot maximale inspanning. Ik voel me voortgezogen door de ogen van omstanders en uitgeperst door mijn onzalige onwil tot publiekelijk falen. Het verschil bij de funloopjes ligt ‘m in de grote verhalen vooraf, en in de beschikbaarheid van een arsenaal aan laffe smoesjes achteraf.

Egmond is buiten kijf een recreatieloop. Laat de Afrikanen hier maar bloedserieus hun jaarwedde bevechten, en laat de meisjes van atletiekvereniging Castricum hun zoveel honderdste strandrun aanscherpen. Ik kom alleen voor de lol. Voor de ijskorsten op het zand, de vriesdrogende windkracht, de mulheid tot heuphoogte en oeverloos klotsende sokken. Heerlijk.

Tegen al deze elementen uit het periodieke weersysteem is in principe geen eer te behalen op snelheid, alleen op glorie en bravoure. De grote verzameling supporters langs de afstand herkent de neanderthaleristische inspiratie van de oerbeproeving, en moedigt de lopers aan met applaus en… koebellen. Een bijzondere gewoonte, die de belhamel in me wakker rinkelt.

Bij steedse hardloopwedstrijden zijn het voornamelijk vrouwen die spontaan alle passerende lopers aanjagen. De mannen langs de kant staan er een beetje gegeneerd bij, met hun handen in de zakken en een uitdrukking op het gezicht van “Ja hoor, kan ik ook, stukje hardlopen, maar het kwam vandaag even niet zo goed uit. Als Piet voorbij is, dan kan ik weer gaan. Biertje iemand?” Egmond kent verhoudingsgewijs veel vrouwelijke aanmoediging, maar de mannen staan ook hier hun mannetje.

Vandaag was het mooi vriezend weer, met niet te veel wind, en het was droog. Een genot om een rondje over het strand te doen. Super recreatief. En passant nog een PR gelopen, maar dat was echt per ongeluk. Al dat gesport ook...