Bavariaan

De luchtweg voert me naar München. Mondiaal hart van bierspoelende feestelijkheid, deinende dirndls (Scrabble alert!) en strakke motorwerken. Wat doet een allenige man des avonds in de grote stad? Het sneeuwt, en bier is niet de eerste aandrang. Het uitzicht noch inzicht is qua klederdracht aan de orde. Deze man gaat eten, in de naast het hotel gesitueerde Italiaan.

Zoals de Chinezen, zo de moderne Romeinen. Als je een restaurant opent in den vreemde, houd je dan aan de lokale smaak. Ik vind het een interessante exercitie om in het buitenland Chinezen (de maaltijdverkopende uitvoering) te bezoeken. Zoek de verschillen, en huiver. Of geniet. Of begin te begrijpen waarom het grootste gedeelte van de Nederlandse friettenten door Chinezen wordt gedreven. En leg het mij dan ook een keertje uit.

Dus nu de Napolitaanse ambachtsman, die uit overlevingsoverwegingen zijn kaart met pizze heeft dichtgemetseld. En die zijn lamskoteletten (nee, niet lamakoteletten, een gemakkelijk gemaakte maar volstrekt misleidende typefout in deze context) selecteert op bordoverschreidende afmetingen, als waren het schnitzels waar je nog naar eigen smaak paneermeel aan toe moet voegen.

Gelukkig heeft hij onder deze maskerade magnifieke kookkunsten verstopt. En achterin ratelt hij echt Italiaans, compleet met de hese ondertoon die een passerende paardenliefhebber zijn edele viervoeter tot spoed laat aansporen. Hij heeft een bedienende dochter met reebruine ogen, houdt haar in het oog terwijl hij zijn koksmes wet, en definieert zijn dubbele espresso als twéé druppels koffiebonenbom.

Kortom, een aanrader, die Beierse keuken. Binnenkort eens op zoek naar de Chinees.