Heet

- Dus je wou meedoen aan een hardloopwedstrijd, in november.

- Ja, eigenlijk geen echte wedstrijd, meer een duurloop, met veel klimmetjes en modder.

- En dus ga je nu trainen.

- Ja, ziet u, ik heb een schema, en dan moet ik om de dag iets doen.

- Aha, en hoeveel is dat?

- Vandaag 29 kilometer. Wel op rustig tempo, hoor.

- Oh. Vind je dat niet een beetje warm? Heetste zomer in veertig jaar tijd, code oranje, bloedheet buiten? Global warming, local heating en zo?

- Ja, maar het moet, van m'n schema, dus. Het is eigenlijk 18 mijl, dat klinkt toch te doen, dokter?

- Zeg maar Doctor F.

Hij zwijgt en wrijft over zijn strak getrimde witte baardje. Door zijn ronde brilletje kijken half geloken ogen mij aan. Het tikken van de koekoeksklok klinkt steeds harder, maar het hele uur wil niet slaan. 

Mijn blik dwaalt af naar de vensterbank, waar een rijtje pijpen verwijst naar de tijd dat een medicus nog kon roken in nabijheid van de cliënt, destijds patiënt. 

Hij grijpt de vulpen die in de koker op het bureau staat en beweegt in woeste halen. De olifantbenen schacht, de door inkt paars gepolitoerde dop.

- Laten we wat dieper ingaan op je drijfveren. Vertel eens over je jeugd. Wat beweegt je? De lokroep van de heuvels? Het gutsende zweet op het bewegingsapparaat? De orgiastische kreten van de toeschouwers bij een wedstrijd? De zelfpijniging van verplaatsing, de pompende pezen, de onlesbare lust? Nou? Nou??

- Eh nee, ik zoek alleen telkens een nieuwe uitdaging. Sneller, of verder, of moeilijker.

- Nooit tevreden, hè. Altijd een excuusje. En maar klagen in valse nederigheid. Wat vind je daar zelf van, dromer, slomo!? Tunnelvisie heb je. Waarom ben je eigenlijk hier?

- Ik belde alleen aan voor wat water, verder niks.

- Haal je stoffige schoentjes van m'n LC4, jongmens. Dit is een tempel voor inspectie en reflectie, niet voor losgebibberde viezigheid. Doe ze uit. Geef. Ik dacht het al, precies mijn maat. Ik ben weg hier. Tot in de pruimentijd, modderfokker!