Ik pick mijn battles. Geen Amersfoortse marathon dit jaar, maar nu, een week later, de Roosendaalse Halve. De conditie slingerde tussen matig en onmatig, mijn gewicht kent meer inflatie dan het BNP en ik heb te vaak te weinig rust gemaakt om al trainende bij te tanken.Die Hele komt nog wel een keer. Met de dertig graden van vorige week had ik sowieso geen 42 kilometer hollend volbracht. De aankondiging destijds van eenzelfde temperatuur voor vandaag wordt gelukkig gelogenstraft door de voorspelbare afwijking van langetermijnvooruitzichten bij instabiele systemen. De kans dat het weer van morgen gelijk is aan vandaag moge gemiddeld de beste voorspelling opleveren; de kans dat de temperatuur na tien dagen ervan afwijkt is nog vele malen groter.
Mijn slagveld van keuze heeft een kleine 600 deelnemers. Ik ben er een van. Vier weken lang heb ik me braaf aan een trainingsschema gehouden dat me klaarstoomt voor een tijd van 1 uur 45 minuten. Nee, nee, dat is nog geen PR. Wel een doeltijd die in mijn beste vijf HM-etjes thuishoort. Ik ga voor het bewijs dat alles het nog doet. Je kan niet ieder jaar dat je ouder wordt je wedstrijdtijden blijven verbeteren. Ik doe dat toevallig wel, mijn afgelopen 8 looplentes. Maar dit jaar even niet.
Tijdens de voorbereiding heb ik het loopboek “Altijd verder” van leeftijdgenoot Dolf Jansen gelezen. Ik zie veel overeenkomsten tussen ons. Hij is als tiener begonnen met hardlopen, heeft een tanig postuur, loopt rondjes tegen de 20 km/h, kent een succesvolle cabaretcarrière en slaat geen dag het lopen over. Wat ik wel herken: de passie van het trainen op allerhande locaties, jezelf blijvend aanscherpen en het maximale uit elke wedstrijd willen halen. Ik heb toevallig de laatste weken regelmatig aan de Amstel gelopen, tussen Nes en zijn home turf Ouderkerk. Ergens treed ik dus in zijn voetsporen. Waarin ik hem voorbijstreef, is dat ik door mijn late aanvangsleeftijd en beperkte trainingsinzichten nog telkens sneller kan. Dat zal hem niet meer lukken. In real life streeft hij mij geblinddoekt, op kaplaarzen en met de armen op de rug gebonden nog voorbij, maar soit. In deze vergelijking kijk ik alleen naar de afgeleide van de prestaties.
Omdat ik op tijd met de bus kom, sta ik zomaar vooraan in het startvak van de Snelle Recreanten. Het weer werkt mee, met een verborgen zon en matige wind. Ik ben wel twee dingen vergeten: mijn gels en dat er langs de route geen sportdrank wordt verstrekt. Ik moet dus op kraanwater naar de finish. No EPO today.
Dankzij een dieper ingeslepen basisconditie dan ik vermoedde, houd ik een stevig tempo. Tegen het einde doemt een dwerg op met een hamer, maar die kan ik hebben. Ik omzeil hem door wat gas terug te nemen, om dan bij het zien van het finishdoek met Warp 5 vooruit te knallen. Hartslag 196 en bijna 20 kilometer per uur. Die laatste meters. Geen PR, wel mijn 2e beste tijd. En da’s goed genoeg voor nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten