Ga er maar aan staan. Voor een keer ben ik geen deelnemer in het veld; ik heb alleen het startschot gelost. Ik kan toekijken en aanmoedigen, meevoelen, persen met gebalde, ingebeelde krachten. Maar zonder zelf daadwerkelijk mee te kunnen doen. En als alle toeschouwers langs de kant, niet bij machte om te voelen wat er echt omgaat in diegenen die voorbij komen.
De ziel van hardlopen is dat je zelf verantwoordelijk bent voor je prestatie. Het resultaat wordt hoofdzakelijk bepaald door hoe vaak je oefent en hoeveel je afziet, dat vermenigvuldigd met de factor aanleg, afgerond op weersomstandigheden en drukte. Al ben ik in de wedstrijd dan geen meester van m’n eigen bestemming, ik ben het wel van m’n uitkomst als gevolg van de gepleegde inspanning vooraf en tijdens.
Pang, en ze zijn weg!
Het is begonnen voordat je het goed en wel in de gaten hebt. Wel een mooie start, dat is niet misselijk. Daar komen ze uit de eerste bocht. Het is een onvoorspelbaar heuvelachtig parcours; ik ken het alleen uit de folders, maar ook voor de lopers is het elke keer weer anders. Een prachtig tempo hier, maar je ziet de vermoeidheid al meteen toeslaan. En de hongerklop; zakken zoetwaren worden op hoog tempo weggewerkt. Achter elke top verbergt zich weer een nieuw dal, maar het uitzicht bovenaan is telkens de moeite waard. Nu voor het lange stuk. De belasting wordt zwaarder, maagzuur speelt op. Het puffen klinkt al luider. De finish komt in zicht, wat gaat het worden? Dit wordt een heel bijzondere tijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten