Twee weken geleden vond ik het een goed idee om mee te doen in Breda. Uitverkocht natuurlijk. Via Marktplaats kocht ik een nummer van een loopster die nog niet fit was. Om niet haar identiteit aan te hoeven nemen opteerde ik voor de kleinere operatie om haar naam op het startbewijs door de mijne te vervangen. De organisatie heeft het daarbij prima geregeld om last minute een inschrijving nog aan kunnen te passen naar de juiste loper.
De orkanen zijn uitgewoed tot briesende vlagen, een dun zonnetje zorgt voor een perfecte temperatuur. Wat wil een mens nog meer? Starten! Klaar voor de wereldcompetitie.
Vorige week mijn tiende Ten Miles, deze week mijn 21e officieel opgemeten halve marathon. Zeven daarvan waren een snelste ooit (voor mij); zou er vandaag nog iets te graaien zijn voor mijn persoonlijke erepodium na het PR afgelopen zondag? Alles onder de 1 uur 45 is snel genoeg, we gaan het zien.
Het is een knappe route. We lopen binnenzijde en buitenzijde van zowat alle singels in de bourgondische stad, kriskrassend over het stratenplan. De toeschouwers staan overal, soms rijen dik. Dat ze al aanmoedigend de gebruikelijke mutaties op mijn naam om m'n oren slingeren geeft iets aan over het leesvaardigheidsniveau in de natie en veel over het enthousiasme achter de dranghekken.
Druk is het ook. De populariteit van hardlopen zorgt voor veel wedstrijdjes om uit te kiezen in dorp en stad, met routes door een goed bezette dorpskern of stadshart, maar de deelname ligt ook hoog. Een goed parcours zonder bottlenecks is een hele puzzel. De afstand zorgt er natuurlijk voor dat, eenmaal de startfuik ontsnapt en de aanloop voorbij, er genoeg lucht in het veld komt.
Die eerste mijl tikt vandaag wel aan. Als ik het tempo vergelijk met mijn snelste HM, twee jaar terug in Haarlem, valt op dat ik het verlies in tempo aan het begin niet meer goedgemaakt krijg. Ach, het is maar een training. In de armen van gade en kroost en huiswaarts in de huifkar. Nette tijd.
