Nog 44 dagen: Stapelblaar

Schema: Rustdag
Invulling: Barbecue met de collega’s (Oud Zuijlen)
Muziek: Marcia Ball – Peace, Love & BBQ

Bootcamp voor kantoorklerken. Het lichaam hardt zich, de spieren stalen, het vel verstrakt en een grimmige trek groeft zich om de kaken. Met elke stap komt het einde naderbij.

Luisteren naar je lichaam is nu heel belangrijk. Maar het moet wel duidelijk zijn wie er de baas is. Zeurende pezen worden streng toegesproken, pijntjes worden weggehoond.

Tot nu toe voegt het lichaam goed zich naar het opgelegde stramien. Alle restanten van vermoeiing en slijtage lossen tijdig op voordat de volgende loopdag aanbreekt. Alleen mijn rechter enkel doet zich regelmatig en hardnekkig voelen. Volgens de deskundige betreft het mijn hielspoor. Omdat mijn benen niet precies even lang zijn, en omdat ik met een licht zwabberende gang hol (ja, niet alleen tijdens uitgaansmomenten), wordt deze kennelijk extra belast, met het interne commentaar tot gevolg. Ik zal wat harder blaffen naar deze enkele opstandeling. En wat meer proberen te strekken na het lopen.

Een verrassing is het wanneer het lichaam mankementen oploopt door andere oorzaken. Vorige week vrijdag heb ik bijna twee uur rondgewandeld op mijn burgerkistjes onder de met spleen gevoerde sterrenlucht. Het resultaat was een blaar ter grootte van het Griekse begrotingstekort, deels onder een plek waar een redelijke eeltbuffer van het hardlopen is opgebouwd van vroegere blaren. Onbereikbaar, onbehandelbaar onder de gestapelde lagen huid. En een week lang vreselijk irritant.

Inmiddels is ie verdwenen. Heel verstandig. Het lichaam moet ook naar mij luisteren. Vind ik.