Nog 29 dagen: Renpaleis

Schema: Duurloop tempo 2, 50 min.

Invulling: 155 bpm in 49:43 over 9,7 km (11,7 km/h)

Muziek: Focus – Ship Of Memories

Dromen en lopen. Soms dringen nachtmerries m’n geest binnen, soms zwalken er roze wolken in rond. Dromend flitsen associaties als in een onweersbui, verhalen flarden rijgen zich in comulonimbus aaneen, drijven aan en regenen leeg. Tijdens het hardlopen is mijn hoofd een flipperkast van ideetjes, getriggerd door zichtbare en onzichtbare speelballen. Een tak op de weg, een herinnering van heel lang terug, de geur van de broodfabriek.

Ik ben nu halverwege de ongeveer 60 verhaaltjes die ik vertel op mijn pad naar Amsterdam. Soms een ad hoc brokje loopprestatie, soms een losgeslagen bespiegeling, soms een handvol rennersfeiten. De ideetjes komen van ver. Ik heb ze onderweg opgepikt en meegenomen in mijn hoofd.

Het lopen genereert visioenen als bij dromen, die gedurende de afstand volstrekt redelijk en coherent lijken. Ze komen en lossen op, en daarna is mijn wakkere bestaan niet meer in staat om ze te reproduceren. Maar telkens als ik een volgende keer afdaal in de half wakende toestand van een duurtraining spoken ze weer rond.

Door ze vast te leggen in een blog voorkom ik dat ze terugschieten in de hersenpan. Dit maakt ruimte voor weer andere gedachten. Maar hoe grijp ik ze vast tijdens het lopen en trek ik ze na afloop uit de wereld van de geest naar het echte leven? Ik gebruik hiervoor de metafoor van het geheugenpaleis, naar het boek van Joshua Foer. Ik stel mezelf een huis voor, en ik associeer het visioen met een kamer. Het beeld van een ruimte blijkt makkelijker te onthouden dan een gedachtenspinsel, en met het oproepen van het beeld komen de bijbehorende gedachten weer terug.

Een inval over koken en lopen? Ik creëer een beeld van een borrelende soeppan in de keuken. Een mening over het nut van lezen over looptechniek? Een studeerkamer met uitpuilende boekenkasten krijgt een plekje in mijn geheugenpaleis. Thuisgekomen loop ik in gedachten door de gangen van dit virtuele optrekje, ik ontsluit de deuren naar de achterliggende ingevingen, en ik troon ze met me mee naar de bovenwereld als een Orpheus met een bijvak binnenhuisarchitectuur.

Hierbij is het de kunst om geen standaard beelden te verzinnen. Hoe dramatischer, hoe beter het beklijft. De borrelende soeppan loopt over van metershoog schuim waar preien en wortelen in spartelen, de boeken in de studeerkamer liggen tot borsthoogte met bladzijden als flapperende vleermuizen.

Vandaag tijdens mijn rondje viel me de gelijkenis te binnen tussen lopen en dromen. Het idee heb ik zolang opgesloten in de slaapkamer. Bewaakt door een SM-meesteres, in rood en zwart leer, knallend met haar zweep, staande op het bed. Sorry, niet mijn standaard invulling van dit vertrek, maar het helpt dan dus wel in het onthouden. Het verhaaltje is eruit. Nu moet ik alleen nog het beeld van de meesteres uit m’n kop krijgen.