Schema: Duurloop tempo 1, 32 km
Invulling: 146 bpm in 3:44:05 over 35,8 km (9,6 km/h)
Muziek: Eagles – The Long Run
Vertel eens even. 'k Ben wel jong maar ik ben toch niet zo
jong meer als ik was.
Maar ik voel me vaak nog 17, ongeacht m’n volwassen werkimago,
ondanks de groeven in m’n kop en de ontluikende vergeetachtigheid. Dus mijn puberale
blogproza en badinerende toontjes zijn geheel in sync met mijn zoemende hersengespin.
En nu ik toch in de spiegel kijk – waarom dit blog? Een tienerdagboek
après la lettre, een egotrip op steroids. Moet ik nog nodig iets bewijzen in
het middenleven, is dit een schreeuw om aandacht, een menselijk offer op het
theateraltaar? Ben ik inderdaad een uitgezakte ijdeltuit die z’n onzekerheid met
stoere woorden wegroeptoetert? Kijk mij eens lopen, guttegut. Miljoenen deden
het eerder, en beter.
Ja. Al het bovenstaande, zonder twijfel. En een stuk sociale
dwang. Voor de paar verdwaalde volgers die weer op de verkeerde link geklikt
hebben, of die niet meer weten hoe ze hun mailbox kunnen ontdoen van deze dagelijkse
litanie.
Op zondagochtend om 6 uur uit bed. Koolhydraten proppen.
Oppeppen. Kleding en drank aangorden. Gaan! En bijna 36 kilometer door een zonoverstraald
landschap dwalen. Al 85% van de marathon, maar op laag tempo. Zonder publiek,
zonder verversingsposten, alleen maar op een beetje karakter. En een ruime portie zelfoverschatting. Dat doe je niet gemakkelijk alleen.
Ik ken jullie niet. Bloggen is zenden zoals bij radio; je
weet niet wie toevallig jouw kanaal heeft opstaan totdat de zendmast het
begeeft en de klachten binnenkomen. Maar ik weet dat jullie er zijn. Jullie
staan als schimmen aan de kant van de weg wanneer ik m’n eenzame rondjes loop.
Jullie zijn de stemmen in m’n hoofd. Jullie zijn mijn muziek, steun en aanmoediging.
Dank je wel. Jullie hebben me er vandaag weer doorheen gesleept.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten