Vorig jaar was deze wedstrijd een deceptie. Als ijkpunt in de voorbereiding voor m’n marathon kwam ik met het gemiddelde tempo van een narcoleptische slak over de lijn. De discontinuïteit in m’n trainingsgrafiek was significant, de deuk in m’n zelfvertrouwen aanmerkelijk dieper dan in het pakje loopboter. Deze keer besef ik dat deze afstand nu niet relevant is als meetpunt. Meedoen is belangrijker dan winnen. Go with the flow.
Tien minuten voor de
start kuier ik het startvak in. Het weer is heerlijk
herfstzonnig. Van de twee oortjes aan m’n speler heb ik er
eentje ingeplugd, om de aanwijzingen van m’n traintiran te kunnen horen en op
constant tempo te blijven. Het ander oortje bungelt aan m’n shirt zodat ik de
omgeving goed blijf horen. Laat de
wedstrijd maar komen. O ja, wel zelf het benenwerk verzorgen.
De drukte is als altijd. De opstoppingen ook. De eerste paar
honderd meter is meer wandelen dan rennen; met een betere startfuik zou Breda zowel
de lopers als de emoties van sommige deelnemers een stuk prettiger doseren. Mij
maakt het niet veel uit. Zwenkend als een vecuña voor z’n jaarlijkse scheerbeurt
maak ik gebruik van lege stukjes groenstrook en het smalle trottoir naast de
dranghekken. Een hardloopparcours is als de aandelenbeurs. Het gaat er niet om dat je voorspelt wat de economie doet, maar wat de mensen denken dat ie gaat
doen. Een buitenbocht loopt sneller als iedereen zich in de binnenste meter
stort.
Ik houd het tempo
hoog, maar zonder buiten adem te raken. Als de reserves blijven komen, versnel
ik. Het voelt goed. Het gaat lekker snel. Achter de finishlijn zie ik tot m’n
ongeloof hoe snel. Een nieuw PR. De ultieme relaxtheid geeft me dus vleugels. Wanneer win ik het NK als ik zo doorga? In your dreams, boy, in your
dreams…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten