Schema: Rustdag
Invulling: Tennis 2 x 45 min. (1-1)
Muziek: Solution – Runaway
Het is lastig om goed uit te leggen wat er allemaal zodanig
leuk en nuttig aan hardlopen is, dat je het zo vaak en zo intens zou willen
doen. De onschuldige omstanders zien een hoop zweet, een moeizame blik, en een
zo mogelijk nog moeizamere voortbeweging op zich af komen. Wat kan daar nou de
motivatie voor zijn? Voor welk probleem is hardlopen de oplossing?
Iedereen heeft in z’n eentje zijn eigen drijfveren. Een
onaanzienlijk zwemkuiken wil nog wel eens een prachtige zwaan worden. Anderen
houden het bij een hoop gesnater, en besluiten na een paar keer pootjebaden dat
het water te diep is om in te zwemmen.
Ik heb de kans laten liggen om bij de wereldtop te komen.
Een kwestie van gebrek in de opvoeding, verkeerd geboorteland en een volstrekte
afwezigheid van atletische genen. Veel te laat begonnen bovendien. Als 40-plusser
verlies je elk jaar meer dan een procent van je fysieke vermogens. Dat veel
leden van het mid-life crisisteam juist dan gaan hardlopen, geeft aan dat ook
de geestelijke vermogens dan hard achteruit hollen.
Als je desondanks kneitergoed wilt worden, dan moet je het
professioneel aanpakken. Coach erbij. Voedingsdeskundige. Psycholoog.
Fysiotherapeut. Cheerleader. Heb ik niet allemaal gedaan, ik geef het toe, er
zijn grenzen.
Wanneer je een topamateur wil zijn, dan is er ook genoeg te
halen. Lid worden van een atletiekvereniging, alcohol de deur uit, gewichten
trainen. Ook niet gedaan. Over het randje.
En een gezelligheidssport is het ook niet echt. Ik vind een
loopclubje lastig te plannen. Een gemeenschappelijk tempo is vaak een
compromis, en na een paar kilometer gaat de conversatie over in gehijg.
Het is een paradox. Enerzijds wil ik een goede tijd
neerzetten, mezelf blijven uitdagen en
mijn techniek verbeteren. Maar ik heb nog uren aan looptechniek-dvd’s liggen
die ook dit jaar niet van hun plaats gaan komen. Elke kerst neem ik een
proefabonnement op de Runnersworld, om elke keer dezelfde formule uitgemolken
te zien, en dus zonder ooit lid te worden. Ik voel me als Zeno’s schildpad,
in m’n nek gehijgd op weg naar de finish, maar nooit ingehaald door de
realiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten